Samtíðin - 01.06.1934, Blaðsíða 32

S AMTÍÐIN
nauða út úr okkur fimmkall. En
fyrir framan söluklefann i bíó,
eða við kaffiborðið á veitinga-
húsinu, fleygir hann seðlinum
kæruleysislega á borðið, eins og
hann væri ekki gerður af öðru en
fimmköllum. Ég hef oft skemt
mér við að liorfa á hann.
Sólveig líkist móðurættinni í
einu og öllu. Hún vinnur heirna,
og allii', sem vinna heima, látast
vera einhverjir dauðans píslai-
vottar. Engilssvipurinn á henni
hæfir líka frábærlega vel hlut-
verkinu. Hún er föl og fíngerð,
en við hin erum öll rjóð og
hraustleg. Öllum finst Sólveig
vera sakleysið sjálft, en við syst-
kini hennar vitum, að hún er ekki
öll har sem hún er séð.
Ef Sólveigu langar, til dæmis,
að fá sér nýja sumarkápu, þá er
hún ekki sí-nauðandi eins og við
hin. Nei, hún bíður þolinmóð
þangað til rétta augnablikið er
komið. Henni kæmi aldrei til
hugar að hefja máls á slíku þeg-
ar mamma væri þreytt, eða ein-
hver væri viðstaddur, sem gæti
truflað þær. En eitthvert kvöldið,
þegar þær eru í ró og næði að
sýsla við heimilisverkin, kynni
hún að segja með dótturlegri
blíðu og umhyggju: ,,En hvað
mér þykir vænt um, að við
sleppum við að kaupa handa mér
nýja kápu í sumar. Ég var að
skoða gömlu kápuna mína áðan,
og ef ég fengi hana Finnu til að
dytta ofurlítið að kraganum og
28
ermunum, þá gæti ég bjargast
við hana lengur.
Slík fágæt nægjusemi gengur
])abba og mömmu til hjarta.
— Ætli það verði ekki einhver
ráð með að útvega þér nýja
kápu, seg’ir mamma.
— Nei, ég' kemst af, svarar
Sólveig. Það er hvort sem er ekki
svo margt, sem ég fer.
Sólveig fer hreint ekkert minna
en við hin, en mamma kemst við,
þegar hún heyrir hana segja það,
og fær löngun til að gleðja liana
eitthvað.
— Þú mátt fara til Hagen
klæðskera og semja við hann, seg-
ir hún. Það er ekki vogandi að
láta það í hendurnar á Finnu.
— Góða mamma! hrópar Sól-
veig upp yfir sig. Hagen, sem er
svo dýr!
— Já, víst er hann dýr, segir
mamma andvarpandi, en það
borgar sig með tímanum.
— Já, kannske það borgi sig',
segir Sólveig með semingi, og nú
er hún búin að hafa það fram,
sem hún ætlaði sér.
Pétur er sá sjötti í röðinni og
einmitt á þeim aldri, þegar strák-
ar skammast sín fyrir að eiga
foreldra og systkini, hvað þá að
þeir vilji láta sjá sig með þeim
úti. Hann er í mútum, og hvert
hljóð, sem útgengur af hans
munni, er líkast því, að strokið
væri yfir tvo strengi á falskri
fiðlu. Hann heldur sig' mest úti
við, með áttatíu jafnöldrum sín-