Samtíðin - 01.06.1934, Blaðsíða 34

S AMTÍÐIN
skrifstofustörf fyrir fimmtíu
krónur á mánuði, þarnæst at-
vinnulaus aftur, sökum gjaldþrota
firmans, og að lokum skrifstofu-
staða hjá Shipping & Co. fyrir
hundrað krónur á mánuði.
— Stöðugt hærra og hærra!
segja bræður mínir. Ef þú heldur
svona áfram, verðurðu orðin mat-
vinnungur áður en þú nærð fer-
tugu.
Við búum í gamaldags íbúð,
þar sem langur og skuggalegur
gangur er lífæðin.
Uppgangurinn er hræðilegur.
Múrveggurinn, sem f.vlgir hven-i
beygju stigans, er skreyttur
vatnaliljum og vaðfuglamyndum
með skerandi litum. Það hefir
kanske verið fallegt fyrir hundr-
að árum síðan, en nú gerir það
íbúðina bara enn ömurlegri. Þeg-
ar gestir koma, höfum við altaf
afsakanir á takteinum og segjum,
að húseigandinn hafi lofað gagn-
gerðum endurbótum á næstunni.
Því hefir hann líka lofað í ein
tíu ár. Gestirnir setja upp sak-
leysissvip og segja annaðhvort:
Góða mín, ég var ekki íarin að
taka eftir því, að neinu væri á-
bótavant, eða: Góða mín, þetta er
ekki lakara en hjá öðrum. Öllum
finst auðvitað hreinasta furða, að
níu manna fjölskylda skuli yfir-
leitt geta fengið þak yfir höfuðið.
Mamma grípur þá venjulega
tækifærið til að látast vera móðg'-
uð, og segir: Jahá, það sýnist
næstum vera orðinn glæpur að
30
eiga börn. Þá glymúr í sonum
hennar og dætrum: Uss, ekki að
taka það svona alvarlega!
Þegar slept er slitinu á hús-
gögnunum og endumýjun og
aukningu á rúmfatnaði og öðru
slíku, er heimilið svipað þeim,
sem láglaunafólk stofnaði um
aldamótin, eftir að hafa verið
trúlofað í sjö til tíu ár, til þess að
draga saman fyrir húsgögnum og
píanói. I borðstofunni eru eikar-
húsgögn með hnúðum og alskonar
pírumpári, og bakháir, rauðir
flosstólar með dúskum í dagstof-
unni, áttkantað borð og prisma-
ljósakróna. Ljósakrónan er raun-
ar aftur komin í móð, og nú finst
okkur hún stöðugt fallegri og
fallegri, þó að við værum áður
sáróánægð með hana. Pálminn er
nú loksins dauður, okkur systkin-
unum til óblandinnar gleði. Gólf-
teppið er mikið farið að láta á
sjá fyrir framan spegilinn, og
aldrei líður sá dagur, að mamma
biðji okkur ekki, að spegla okkur
annai'sstaðar. En það ber lítinn
árangur, af því að það er eini
spegillinn, sem er svo stór, að
liægt sé að sjá sig allan í honum.
Það er altaf sá kosturinn
við stofumar okkar, að þær eru
ekki of fínar til að nota þær. Það
er mikill munur eða hjá nýgiftu
íólki. Hjá Monu vinkonu minni,
er t. d. alt svo pólerað og gljá-
andi, að enginn þorir að hreyfa
sig, til þess að skemma ekki hús-
i gögnin. Frh.