Samtíðin - 01.07.1934, Blaðsíða 11

S AMTÍÐIN
J A P
Það eru ekki nema nokkrir ára-
tugir síðan Japanar opnuðu land
sitt fyrir erlendum menningar-
straumum og tóku að semja sig
að háttum vestrænna þjóða. Fyrir
þann tíma má segja, að Evrópu-
mönnum hafi verið harla ókunn-
ugt um hagi þeirra og litið á þá
smáum augum. Það er í rauninni
ekki fyrr en eftir rússnesk-jap-
önsku styrjöldina árin 1904—05,
að Japanar fara fyrir alvöru að
koma við sögu síðari tíma og
sýna vestrænum þjóðum, að þar
A N
er menningarþjóð á ferðinni, sem
taka verður fult tillit til.
Upp frá því hefir menningu
Japana fleygt fram, í kjölfar Ev-
rópumanna, og það með svo stór-
stígum og æfintýralegum hætti,
að nú standa þeir á öllum sviðum
helstu menningarþjóðum heims-
ins jafnfætis.
Þessi stórfelda þróunarsaga
Japana hefst með Mutsuhito keis-
ara, sem kom til ríkis árið 1867
og gerðist einvaldur. Honum var
það ljóst, að þjóð hans stóð ýms-
leiðsluvaran. En þegar ameríska
hveitið kom á markaðinn, gátu
Danir ekki kept. Þeir hættu við
kornræktina og snéru sér að því
að framleiða kjöt, flesk og mjólk-
urafurðir. Þar urðu þeir fremst-
ir og engin þjóð gat kept við þá,
þar til nú að Argentína, Ástra-
lía og Nýja Sjáland reynast þeim
full hættulegir keppinautar.
Það sem okkur ríður á, er að
auka mjólkur-, smjör. og osta-
framleiðsluna, matbúa nokkuð af
kjötinu, gera úr því dýrari og
fágætari vöru, vinna dúka og
teppi úr ullinni, súta skinnin,
notfæra okkur berin, og rækta
og nota miklu meira af kartöfl-
um og káli o. m. ÍL
Svo virðist, sem aðallega sé
um þrjár leiðir til aukinnar sölu
á landbúnaðarvörum að ræða:
1. Vinna nýja markaði fyrir
þær vörutegundir, serri við nú
flytjum út.
2. Framleiða eingöngu fyrir
innanlandsmarkaðinn.
3. Breyta um útflutningsvöru
með því að vinna úr hráefnunum
og flytja út unna og útgengilega
neysluvöru.
Einhverja þessara leiða verð-
um við að fara á næstu árum
eða allar að einhverju leyti.
f næstu ritgerð, um þetta efni.
mun ég ræða nánar möguleika
þessai’a leiða.
7