Samtíðin - 01.07.1934, Blaðsíða 15

berum djúpa virðingu fyrirÞjóða-
bandalaginu og starfi þess í
þágu friðarins. En stefna okkar í
þessum málum var löngu ákveð-
in þegar Þjóðabandalagið kom
til skjalanna“. Japanar vilja með
öðrum orðum hafa rétt til að
leggja sinn sérstaka skilning í
alla samninga og láta hann vera
æðsta úrskurð. Þeir líta svo á, að
það sé eðlilegur og sjálfsagður
forréttur hinnar goðbomu þjóð-
ar.
Ýmsum sjórnmálamönnum
fanst Japanar hafa nokkra af-
sökun, þegar þeir voru að berj-
ast um yfirráðin í Mansjúríu.
Ileimalandið var orðið þeim of
lítið. Það er ekki nema sex sinn-
um stærra en ísland, en íbúarnir
um 90 miljónir og fer óðum fjölg-
andi. Hér virtist því að nokkru
11
Kínverski múrinn.
í stríðinu, scm undanfarin ár
hefir staðið í Mansjúríu á
rnilli Japana og Kínvcrja hafa
Kínvcrjar oft varist við hina
gömlu frægu múra.
Ræðismaðurinn virtist ekki vera
hið minsta feiminn við að gefa
þessa skýringu“.
Viðskifti Japana við Þjóða-
bandalagið eru öllum í fersku
minni. Þeir ráðast inn í Kína,
skjóta niður borgir og brenna,
hringinn í kring um Schanghai
og víðar, en fullyrða jafnframt að
þetta sé einungis sjálfsvörn. Og
þeir eru undrandi yfir, að heim-
urinn skuli ekki geta fallist á
þetta. Mansjuriu hrifsa þeir af
Kínverjum og gera að sjálfstæðu
keisaradæmi, undir yfirstjórn Jap-
ana. Og þeir eru sárlega móðgað-
ir, þegar vestrænar þjóðir vilja
ekki tafarlaust viðurkenna þetta
nýja ríki. Þegar Þjóðabandalagið
fer að finna að framferði þeirra
og saka þá um samningsrof, þá
svara þeir afar kurteislega: „Við