Samtíðin - 01.07.1934, Blaðsíða 27

S AMTÍÐIN
farið sigurför um heiminn; einnig
liefir verið sniðið upp úr henni leik-
rit, sem vakið hefir mikla atíiygli.
pað má segja um Insúa sem skáld-
sagnahöfund það, sem hann segir
sjálfur, þegar hann er að lýsa
einni söguhetjunni sinni:
„Don Juan var meira í ætt við
Epikúr en Epiktetos, las heldur O-
vidius en Seneka, þótti meira gaman
að Boccaccio en Dante, að Rabelais
heldur en dulhyggju- og meinlæta-
mönnum miðaldanna, dáðist meira
að erkiprestinum frá Hita, Fran-
cisco de Rojas og don Francisco de
Quevedo heidur en öðrum ekki ó-
merkari né óþektari ritsnillingum í
Kastilíu". (E1 alma y el cuerpo de
Don Juan).
Sem smásagnahöfundur er Insúa
talinn góður.
Fallegasta stúlkan í Fontanar
del Monte var Lorencica, dótt-
ir Lorenzós dýralæknis og frúar
hans, Moniku saumakonu. Engin
hjón í Fontanar áttu betur skap
saman en þau Melgares — það
var ættarnafn dýralæknisins.
Heiðvirð og iðjusöm voru þau;
hann læknaði kýr og hesta, en
hún sneið föt og saumaði fyrir
Fontanarbúa og alt nágrennið,
og gat presturinn í þorpinu ekki
stilt sig um að benda sóknar-
börnum sínum á þau sem fyrir-
myndarhjón, heiður og sóma
sveitarinnar. Og svo voru þau
hraust og sælleg útlits, að lækn-
irinn, don Augusto, hugsaði
jafnan með sér, er hann sá þau:
„Þama sjáið þið hinn sterka
kynstofn Kastilíu, þróttinn, lífs-
fjörið og heilsuna, uppsprettu
hraustra kynslóða“. Hann var
sem sé töluvert víðlesinn maður
og hafði það jafnvel til að vera
skáldlegur. Það hafði aðeins einu
sinni komið fyrir, að don Au-
gusto átti erindi sem læknir
heim til þeirra Melgares-hjóna.
Og það var þegar þau bæði voru
í blóma lífsins, afar sæl og afar
ánægð, og nýbúin að eignast
Lorencicu litlu. Don Augusto
lauk upp fyrir henni dyrunum
til lífsins, en sóknarpresturinn
skírði hana og læsti méð þeirri
athöfn dyrunum að forgarði hel-
vítis, svo að hún skyldi ekki
síðar villast þangað inn. Og
ekki hafði hann skamtað saltið
úr hnefa við það tækifæri sá
góði klerkur, eftir því sem hann
sjálfur sagði löngu síðar, er hon-
um varð starsýnt á fegurð og
yndisleik Lorencicu. Don Augusto
kímdi að þessu monti sóknar-
prestsins og taldi meira sér að
þakka, hvílíkt dálæti Fontanarbú-
ar höfðu á telpunni. Og stafaði
það af því, að hann, sem var
hinn staðfastasti piparsveinn,
hafði tekið slíku ástfóstri við
Lorencicu litlu, að hann eyddi
öllum stundum, sem hann mátti
missa frá störfum sínum í
klúbbnum og lyfjabúðinni, í það
að segja henni til og fræða hana
um alla hluti. Kristindómsfræðsl-
una annaðist presturinn, og frú
Mónika sá um, að hún yrði eng-
23