Samtíðin - 01.07.1934, Blaðsíða 36

S AMTIÐIN
Sólskinið var brennheitt, snjór-
inn rann í sundnr og- fossaði nið-
ur af húsaþökunum, og- krapelg-
urinn fylti göturennurnar. I
Hallarbrekkunni geklc ég fram á
Axel, niðursokkinn í samræður
við einhverja litla tátu. — „Uss,
ekki að vera svona svartsýnn,
Mörk!“ heyrði ég hana segja.
„Það eina, sem mig langar til á
svona degi, er að ferðast“.
Yngsti ættliðurinn stóð í dyr-
unum og beið eftir meðlimum
fjölskyldunnar. Hún leit hálf-
spaugilega út, með þykkan, ljós-
gulan ennistopp, menjurauðar
kinnar og gríðarstór hornspanga-
gleraugu. Gleraugun hafði hún
nýlega eignast. Hún átti bara að
nota þau í skólanum. En Tullu
fanst þau fara sér svo vel, að hún
notaði þau daglega. Og það bar
góðan árangur. Tulla sá efalaust
ekkert samband milli gleraugn-
anna og sætindanna, sem henni
áskotnaðist, en ástæðan var
samt engin önnur en sú, að fólk
komst við af að sjá bamið ganga
með gleraugu.
Það var auðséð að Tulla bjó
yfir einhverju, enda var ég ekki
fyr komin í augsýn, en hún kall-
aði til mín, að frú Hansen á
neðstu hæðinni hefði gefið henni
þrjár krónur, af því að hún
hafði gleymt afmælisdeginum
hennar, og mamma hafði sagt, að
hún ætti að kaupa eitthvað þarf-
legt fyrir þær, eins og t. d. sokka,
og Tulla leit niður fyrir sig um
32
leið. „Mamma sagði, að þú gætir
keypt þá. Þú getur bara sagt, að
þeir eigi að vera á stelpu, sem sé
komin hátt á áttunda ár“.
Tulla hafði orðið sjö ára fyrir
hálfum mánuði, og fanst þetta
því ekki of mælt. En þegar hún
sá, að ég brosti, leit hún á mig
hálf-tortryggnislega. Þó að Tulla
væri ekki gömul, hafði hún feng-
ið reynslu fyrir því, að kæmist
eitthvert systkinanna miður
heppilega að orði, var því vand-
lega haldið til haga af hinum og
notað óspart, þegar tækifæri
gafst.
Yfir borðum var hagur minn
tekinn til alvarlegrar yfirvegun-
ar. Einar lét líklega yfir því, að
hann gæti útvegað mér atvinnu.
Sagedahl lögmaður hafði komið
inn til hans um morguninn. Að
sjálfsögðu höfðu þessir síðustu
hörmungarinnar tímar borist í
tal, og þá hafði Einar notað tæki-
færið og minst á systur sína.
Hann sagði nákvæmlega, hvað
þeim hafði farið á milli. — „Vesa_
lings systir mín“, sagði ég.
Það er flestum lítið um það
gefið, að heyra sig kallaða vesa-
linga, og jafnvægi skapsmunanna
hvarf mér sem snöggvast.
„Þú getur sjálfur verið vesa-
lingur, rafmagnsfúskarinn þinn!“
„Ekki þennan munnsöfnuð!“.
sagði Randi.
„En að við skulum aldrei geta
setið í friði við borðið eins og
annað fólk“, sagði mamma.