Samtíðin - 01.08.1934, Blaðsíða 13

Selnia Lagerlöf
situr við skrif-
borðið í skrifstofu
sinni á Márbacka.
..Gja !iO* íínÉ!
i!’ :.ait
1 11 M ’
Við komum að herragarðinum
um hádegisbil. Heimilisfólkið er
við vinnu á akrinum. Þar er sleg-
ið og' rakað með vélum. Við göng-
um trjágöngin upp að hvítri, fall-
egri hallarbygg'ingu. Á tröppun-
um' stendur húsráðandinn og býð-
ur okkur velkomin. Herragarður-
inn og náman hafa gengið í erfð-
ir mann fram af manni um marg-
ar aldir. Ilöllin hefir marga fagra
sali að geyma. Sumt eru stórir,
bjartir og hátíðlegir veislusalii',
með skrautlegum húsgögnum,
gömlum málverkum, dýrindis
veggtjöldum ogmargskonar merk.
um skrautgripum, sem mest eru
sjálfsagt gjafir og gamlir ættar-
gripir. Sumir salirnir eru dimm-
ir og yfir þeim hvílir einhver há-
tíðlegur sorgarblær.
Öllum hópnum, eitthvað um 130
manns, er boðið til miðdegisverð-
ar úti í trjágarðinum. Þrátt fyrir
þennan fjölmenna gestahóp, er
enginn hörgull á borðbúnaði eða
vistum. Þegar máltíðinni er lokið,
hlustum við á fyrirlestur um járn-
og stálframleiðsluna og um þá
erfiðleika, sem sá iðnaður á við
að stríða á þessum krepputím-
um. Þá skoðum við trjágarðinn,
sem er stór og myndarlegur, og
því næst höldum við af stað,
lengra upp í Vermaland. Ferðinni
er heitið til Márbacka, heimkynni
skáldkonunnar frægu, Selmu Lag-
erlöf.
Við gistum í hinum fræga námu-
bæ Sandviken. En þar er fram-
leitt dýrasta stál heimsins, sem
jafnvel er jafngildi gulls.
Daginn eftir komum við að
Márbacka. Skáldkonan tekur á
móti okkur á tröppunum og býð-
ur okkur velkomin með stuttri
ræðu. Sérstaklega lætur hún í ljós
ánægju sína yfir því, að hafa ís-
lendinga sem gesti sína.
Selma Lagerlöf er gjörfuleg
kona, vel í meðallagi há, hárið er
mjallhvítt, andlitið er svipmikið
og sviphreint og augun grá og
gáfuleg. Það er tign og fegurð
yfir þessari frægu skáldkonu. Ilún
býður okkur inn, til þess að sjá
vermlenskt heimili, eins og hún
segir.
lí