Samtíðin - 01.08.1934, Blaðsíða 30

SAMTÍÐIN
sólum, með hvíta hanska með
stórum saumum og jakka, sem
var mjög stoppaður um herðarn-
ar. Hann notaði ensk efni frá
dýrasta klæðskera bæjarins og
brosti góðlátlega ef minst var á
tilbúinn fatnað. Hann átti
ski’authýsi með fögrum gai’ði í
kring, og langan, rykgráan Mer-
cedes-bíl. Þó að hann væri kom-
inn af léttasta skeiði, gerði það
hann aðeins heimsmannslegri og
jók aðdráttaraflið.
Klukkan hálf-ellefu kom Sage-
dahl lögfræðingur. Hann var lít-
ill maður og tilgerðarlegur, en
léttur og fjaðurmagnaður í spori.
Hann fór sér að engu óðslega, og’
gaf sér góðan tíma til að miðla
okkur af auðlegð anda síns. Og
betri jarðveg en okkur, hefðu
gömlu, margtugðu skrítlumar
hans varla getað fundið. Fröken
Syversen var komin upp á lag
með að gera sér upp prýðileg-
ustu hláturhviður, og ég var
.heldur ekki sem verst. Ég var að
leita að umslagi í neðstu hill-
unni þegar hann kom inn, og
vissi ekki fyr til en hann dangl-
aði í mig með stafnum. Sage-
dahl hló svo hann hristist allur.
„Þér leitið og leitið“, sagði hann.
„Hafið þér heyrt söguna af kon-
unni, sem leit á hverju kvöldi í
sautján ár undir rúmið sitt, af
ótta við, að þjófar eða morðingj-
ar k.vnnu að felast þar? Svo eftir
sautján ár, rakst hún reyndar á
mann liggjandi undir rúminu.
28
Hvað haldið þér að konan hafi
sagt? „Loksins!“ sagði hún“.
Seinna um daginn kom hann
fram til okkar og lagði hrúgu af
smápeningum á borðið hjá mér.
„Skreppið þér niður í Cigarillo
eftir tveim pökkum af „Bláu Níl“.
Ég fann að ég roðnaði. Það
var auðvitað engin minkun að
vera í sendiferðum, en svona
skipunartónn var óþolandi.
Fröken Syversen vai’ð óð og
uppvæg, og fanst hann sýna
stöðu okkar lítilsvirðingu. „Ég
hefði ekki farið spor“, sagði hún
regingslega, þegar húsbóndinn
var búinn að loka á eftir sér.
„Hugsa sér, að fínn maður skuli
leyfa sér annað eins og þetta!
Hartvig hefði aldrei komið slíkt
til hugar. Á yðar aldri er maður
annars alt of stimamjúkur. En
það fer af með tímanum, trúið
þér mér. Svona elskulegheit er
eins og hver annar sjúkdómur,
sem eldist af manni. Þér skuluð
annars líta á dráttarlistann um
leið. „Dagblaðið“ hlýtur að vera
komið. Ég finn það á mér, að við
vinnum núna. Ég er strax farin
að hlakka til að fá mér nýja
kápu. Berið Hennansen kveðju
mína“.
Hermansen var eigandi tóbaks-
verslunarinnar Cigarillo og einn í
„vinahóp“ fröken Sigversen. Hann
gekk á eftir henni með grasið í
skónum, að því er hún sjálf sagði,
og yrði hún fyrir einhverju and-
streymi, var hún altaf með bolla-