Samtíðin - 01.08.1934, Blaðsíða 31

S AMTÍÐIN
leggingar um að taka honum.
Hermansen var langt frá því að
vera glæsilegur, en einkar alúð-
legur í viðmóti. „Dráttarlistinn ?“
spurði hann áður en ég hafði sagt
eitt orð. „Gjörið svo vel, hér er
„Dagblaðið“.
Ég hafði aldrei verið jafn eft-
irvæntingarfull og nú og hend-
urnar á mér skulfu þegar ég tók
við blaðinu. Mér fanst næstum
því um lífið að tefla.
„Jæja, hvernig gekk“? spurði
Hermansen þegar ég lagði blað-
ið frá mér. „Má ég óska til ham-
ingju með vinninginn? Ekki það.
Ojæja, æska og auður. — Það væri
að hafa gæfuna bæði í bak og
fyrir. Var það „Bláa Níl“? Gjör-
ið þér svo vel. Vonandi verðið
þér heppnari næst“.
Fröken Syversen mætti mér í
dyrunum.
„Unnum við?“
„Ekki baun“.
„Sagði ég ekki“! nöldraði hún
og reyndi að dylja vonbrigðin.
„Það er annars undarlegt hvern-
ig ég hef hugboð um alla skapaða
hluti“. Iiún leit hugsandi fram
fyrir sig. „Það væri líklega skyn-
samlegast að taka Hermansen“.
„Efalaust“, sagði ég.
Sagedahl beið óþolinmóður eft-
ir sígarettunum. Þar að auki lá
honum annað á hjarta. Hann hafði
unnið þúsund krónur í happdrætt.
inu og langaði til að gleðja kon-
una sína með fáeinum rósum.
„Reynið þér að hlæja“, sagði
fröken Syversen um leið og ég
fór út. „Annars grefur gremjan
um sig og það er hættulegt. Hlát-
urinn er einskonar andleg loft-
ræsting, skal ég segja yður. Þér
rnegið gjarnan hlæja að mér, ef
þér viljið“.
Þetta göfugmannlega tilboð gat
ég ekki staðist, og fröken Syver-
sen fanst hún víst hafa frelsað
mig frá glötun.
Þegar ég skömmu síðar gekk
framhjá veitingahúsinu niðri á
götuhorninu, var barið ákaft í
einn gluggann á annari hæð. Það
var Mona og að baki henni stór
hópur af ungum frúm, sem voru
að reyna að drepa tímann.
Mona pataði með höndum og
fótum. Lítill, lifrauður hattur
hékk niður yfir vinstra augað
eins og fælnisspeldi á hesti, svo
að ekki sást nema annað augað,
en það logaði af ákafa. Ég reyndi
með margskonar látbragði að
sýna henni, að ég væri tímabund-
in, en' Mona var ekki vön að taka
mótmæli til greina. í staðinn fyr-
ir að koma niður, hjálpuðust þær
allar að því að ná opnum glugg-
anura, og Mona skipaði mér með
harðri hendi að koma upp til
þeirra. Ég réð því af að skreppa
upp og vita hvað væri á seiði.
Ég taldi víst, að einhver snurða
hefði hlaupið á hjónabandsþráð-
inn, því að þessa þrjá mánuði,
sem Mona var búin að vera gift,
hafði ég verið stöðugur sátta-
29