Samtíðin - 01.09.1934, Blaðsíða 14

ui*
bokmentm oa
is
in
Það vai' önnur saga, sem kom
til greina við úthlutun áður-
nefndra verðlauna í þetta sama
skifti, og munaði minstu að hún
hlyti jafn mörg atkvæði og „Úlf-
arnir“. Hún heitir því kynlega
nafni „Voyage au bout de la
nuit“ eða „Ferðalag á enda næt-
ur“ og er eftir franskan spítala-
lækni, Ferdinand Céline að nafni.
Kunnugir segja, að hún sé að
nokkru leyti sjálfsæfisaga. Og sé
svo, — eins og alt bendir til —
er ástæða til að furða sig á, hve
einhliða lífsreynslu maður sá hefir
öðlast af flestu því auðvirðileg-
asta, saurugasta og glæpsamleg-
asta framferði, sem yfirleitt er
hugsanlegt að geti átt sér stað
meðal „siðaðra" manna. Vel mætti
ímynda sér, að frásögur sem þessi
væru upprunalegar fyrirmyndir
þeirra sérviskulegu, þröngsæu og
dónalegu ádeila á viss fyrirbrigði
íslensks þjóðlífs, sem sum af yngri
12
FRANSKAR BÆKUR - I.
slcáldum vorum hafa sjúka til-
hneigingu til að hampa framan í
lesendur sína — og það því frem-
ur, sem slíkar bókmentir eru
engin ný framleiðsluvara á heims-
markaðnum, heldur voru einmitt
í sem mestum blóma um 1900,
þegar Pierre Louys gaf út „Æfin-
týri Pausoie konungs“. En það er
þó aðgætandi, að í þeirri frásögu,
sem hér um ræðir, er sjálf sögu-
hetjan að mörgu leyti geðþekk,
meðal annars af því, að hún ger-
ir sér ekki leik að því að afskræma
frásögn sína með móðursjúkri
löngun til að færa alt til verri veg-
ar. Og ekki er laust við, að rofa
sjái fyrir nýjum degi í sögulok,
eftir hið óhugnanlega ferðalag í
gegn um náttmyrkrið. Efni sög-
unnar — æfintýri höfundarins í
stríðinu 1914—18, í nýlendum
Frakka í Afríku, í París, sem stú-
dent við læknaskólann, praktiser-