Samtíðin - 01.09.1934, Blaðsíða 23

S AMTÍÐIN
ÞRÁTT FYRIR KREPPUNA
EFTIR SIGRID BOO
AXEL GUÐMUNDSSON (SLENSKAÐI
Ég sneri mér við til hálfs og
fanst kuldastroka næða um mig
alla. Bak við mig sat roskin,
dökkklædd kona, tíguleg eins og
ekkjudrotning, og það leyndi sár
ekki á svipnum, að hún þóttist
standa þarna augliti til auglitis
við hina margumtöluðu, syndum
spiltu ungu kynslóð. Hún minti
mig á eitthvað, en ég gat ekki í
svipin áttað mig á, hvað það var.
Hinar langaði í meira, og ýttu
undir mig alt hvað þær gátu. Ég
vildi ekki láta þær verða fyrir
vonbrigðum — talaði bara dálít-
ið lægra.
Alt í einu studdi Mona fingr-
inum á ennið til merkis um það,
að henni hefði dottið eitthvert
snjallræði í hug. „Viltu komast
í kynni við vellauðugan, ógiftan
mann“? spurði hún og komst öll
á loft af ákafanum.
„Komdu með hann“, sagði ég.
„Hvar hefirðu hann? í pilsvasan-
um“?
Mona leit ásakandi á mig því
auganu sem óhulið var. „Mér er
blá-alvara. Hann kemur með 6,20
lestinni á morgun, og þú gerðir
mér mikinn greiða ef þú færir
fyrir mig og tækir á móti hon-
um. Hann er frændi minn — Pett-
er Bjöm — Þú veist. Hann á stór-
an búgarð og gull og græna skóga,
svo að ef þú ætlar að líftryggja
þig með hjónabandi, þá ættirðu
að líta á hann. Þú kannast við
Petter frænda, yngsta bróður
pabba“?
Ég sagði eins og satt var, að
ég hefði heyrt hans getið, en mér
þætti grunsamlega lítið veður
hafa verið gert út af honum, þeg-
ar hann kom í heimsókn til ætt-
ingjanna.
Mona lét sem hún heyrði ekki
skensið og sagði, að það væri
af eintómri hugulsemi við frænda
sinn. Ungu stúlkurnar hefðu al-
veg gert út af við hann, eins
taumlausar og þær væru nú orðn-
ar, og Mona lést vera sárlega
hneyksluð. En með svona hatt og
svona ennistopp og svona auga-
brýr þýddi það lítið fyrir hana.
„Þú getur ekki vilst á honum“,
sagði hún sannfærandi. „Þú þarft
ekki annað en að fara til lengsta
mannsins, sem þú sérð, og spyrja
hann hvort hann heiti Petter
Björn. Það skiftir engu hvernig
þú titlar hann. Þeír, sem ætla að
fá lánaða hjá honum peninga, á-
varpa hann með ýmsum virðing-
arnöfnum, en nú þykir fínt að
vera kallaður bóndi“.
Ég spurði, hvort það liti ekki
betur út, að ég færi með henni
heldur en að ég færi ein.
21