Samtíðin - 01.09.1934, Blaðsíða 24
SAMTÍÐIN
Mona leit undrandi á mig.
„Hvaða hjálp heldur þú að mér sé
í því“ ?
Hinar hlóu. „Við héldum að
það væri Lísa, sem ætti að græða
á þessu, en ekki þú“.
„Það verður gagnkvæmur á-
vinningur", sagði Mona, hreykin
yfir því, hve vel hún komst að
orði. „Petter frændi skrifaði mér
og bað mig að taka á móti sér
á stöðinni, en við Ámi vorum fyr-
ir löngu búin að ákveða, að fara
þennan dag til Nordmarka með
kunningjum okkar — og það
væri skammarlegt að svíkja þau
á síðustu stundu. Ég er búin að
hringja og hringja, en allir eru
uppteknir, svo að þú gerðir mér
ómetanlegan greiða með þessu,
Lísa. Einhver verður að taka á
móti honum, því að hann þekkir
sama og ekkert til hér í bænum
og þar að auki er hann nærsýnn.
Hann kemur til þess að finna
augnlækni. Þú berð honum bara
kveðju mína, segir lionum alt
eins og er og að mér þyki þetta
voðalega leiðinlegt. 0, þú verður
ekki í vandræðum. Jæja Lísa, ég
treysti því að þú-------“
Hér stansaði hún af þeirri ein-
földu ástæðu, að hún þurfti að
draga andann.
Ég þakkaði fyrir gott boð, en
kvaðst af ýmsum ástæðum ekki
geta sint því. Það urðu Monu
mikil vonbrigði. Hún sá altaf bet-
ur og betur hvert snjallræði þetta
var, og elti mig niður allan stiga
með bænum og íortölum.
Um leið og ég gekk út, leit ég
um öxl, til þess að sjá, hvon
dökkklædda konan væri enn jafn
hreld á svipinn. En nú snéri hún
sér undan og ég sá aðeins tignar-
legan bakhlutann.
IV.
Mona lét sig ekki.
En ég gafst upp eftir tíundu
símahringing-una, þegar Mona
sagði með píslarvættishreim í
röddinni, að nú væri fólkið ferð-
búið.
— Láttu Petter frænda þinn
sigla sinn eigin sjó, sagði ég
kæruleysislega, eins og títt er
um þá, sem óviðkomandi eru.
— Ertu með öllum mjalla? Við
höfum fengið lánaða hjá honum
peninga.
Til öryggis gaf hún mér þá
lýsingu af honum, að hann væri
bláeygur og ljóshærður með
vörtu bak við hægra eyrað. —
Og nú verðurðu að standa þig!
var það seinasta, sem Mona
sagði í símann, og mér virtist
hún byrgja niðri í sér hláturinn.
— Það er öllu óhætt, sagði ég.
— Við höfum oft rætt um bú-
skap yfir borðum, svo að hann
kemur ekki að tómum kofunum
hjá mér.
Það rigndi seinni partinn.
En þau dauðans vandræði, að
22