Samtíðin - 01.09.1934, Blaðsíða 26

SAMTIÐIN
lega skinnhúfu og ullartrefil, og
þóttist auðsjáanlega ekki síður til
fara en hver annar.
— Afsakið, heitið þér Björn?
spurði ég hunangssætt.
— Ha?
— Heitið þér Björn?
— Nei, ég hvorki heiti né er
Bjöm. Hann litaðist um, til þess
að gá að, hvort menn hefðu tekið
eftir fyndninni.
Sá næsti var kurteisari.
— Heitið þér Björn?
— Nei, en ég vildi óska, að svo
væri.
Fólksfjöldinn var farinn að
di'eifast, þegar ungan mann bar
þar að, sem var ljóshærður og
höfði hærri en allir aðrir. Hann
skálmaði stórum og horfði ljós-
bláum augum fram undan sér.
Þetta er hann! hugsaði ég og
setti mig í stellingar. En svo kom
efinn. Ég hafði ekki hugsað mér
hann svona ungan. Hann var
mjög snyrtilega til fara, karl-
mannlegur og með festulega
drætti um munninn. Aftur á móti
var ha.an alls ekki ríkmannlegur.
Grái flókahatturinn hafði auð-
sjáanlega fengið að kenna á
mörgu misjöfnu, og það, hvernig
regnfrakkinn lagaði sig eftir
vextinum, benti á langau og ná
inn kunningsskap.
í sama bili og hann fór fram-
hjá, kom heljarmikil gusa af
reyki og sóti upp úr eimvagnin-
um. Einhver skollinr. sáldraðist í
augun á mér og hindraði áhlaup-
24
ið. Ég deplaði augunum í ákafa
til þess að fá óhreinindin í burtu.
Nokkrar sekúndur liðu áður en
það rann upp fyrir mér, hvers
vegna ókunni maðurinn hafði
dregið annað augað í pung, um
leið og hann fór framhjá, og litið
á mig með meinhægð og fyrir-
litningu í senn. Karlmönnum kom
sjálfsagt ekki til hugar, að stúlk-
urnar depluðu augunum nokkurn
tíma í heiðarlegum tilgangi. Það
fauk svo í mig, að ég snaraðist á
eftir honum og stöðvaði hann
eins og lögregluþjónn.
— Afsakið, heitið þér Björn?
Hann játaði því hikandi. Við
svar hans kom fát á mig, og ég
gleymdi alveg því, sem ég hafði
ætlað að segja. Ég flýtti mér því
bara að gefa honum skýringu á
framkomu minni.
— Ég átti að bera yður kveðju
frá frænku yðar. Henni þótti
ákaflega leiðinlegt að geta ekki
tekið á móti yður sjálf, en —
Hann horfði tortryggnislega á
mig. Líklega var hann ekki enn
sannfærður um umhyggju Monu,
svo að ég hélt áfram.
— Já, hún var ekki mönnum
sinnandi yfir því að geta ekki
komið sjálf, og bað mig að bera
yður kveðju sína og —
Mér leið illa þarna sem ég stóð
og fór með hver ósannindin öðr-
um verri. Ég hafði hugsað mér
Petter Björn sem góðlyndan,
vandræðalegan piparsvein, er
mundi verða feginn að fá hjálp