Samtíðin - 01.09.1934, Blaðsíða 27

S AMTÍÐIN
um g-öturnar, og svo var hann
karlmannlegur, ungur maður, sem
átti það til að horfa rannsakandi
augum á mann.
— Því miður gat enginn ann-
ar af frændfólki yðar komið.
— Enginn annar af frændfólki
mínu? — Nei, ég bjóst sannar-
lega ekki við því.
Það var auðsæilega ekki sem
best samkomulag á milli ætting.j-
anna.
Allt í einu vék tortryggnissvi]'-
urinn af andliti hans fyrir glað-
legu brosi, sem fór honum mæta-
vel.
— Það var ákaflega hugulsamt
af frændfólki mínu að láta taka
á móti mér. Vonandi hafið þér
þó ekki ómakað yður hingað að-
eins mín vegna, ungfrú, hm —
Eg endurtók nafn mitt og taut-
aði eitthvað í þá átt, að ég hefði
þurft á stöðina hvort sem var.
Ilann leit hæðnislega á mig-
Grunaði hann eitthvað? Ég leit
á hann einstaklega kæruleysis-
lega. Og hafi eitthvað skort á, að
það væri vel heppnað, var það
eingöngu sótinu að kenna, sem
enn sat í augunum á mét.
— Heyrið þér, ungfrú Mörk,
sagði hann glaðlega, — fyrst að
forsjónin, í líki — hér — frænku
minnar, hefir sent yður hingað,
hlýtur einhver æðri tilgangur að
liggja á bakvið það, og ég sting
upp á að —
Ég tók fram í fyrir honum. Til-
gangurinn var ekkert annað en
það, að ég gæti leiðbeint yður um
bæinn, af því að þér eruð ókunn-
ugur hér.
Bláu augun hans urðu næstum
hvít af undrun.
— Já, eruð þér það ekki ?
spurði ég. — Það sagði Mona
mér. Hún hefir ætlað að leika á
annað hvort okkar.
Ég held að hann hafi glápt á
mig í fimm mínútur án þess að
segja eitt einasta orð. Svo hissa
varð hann á því, að nokkur skvldi
ætla að leika á hann. Allt í einu
fór hann að hlæja eins og vit-
firringur. — Ja, varla getur það
verið ég!
Ég gekk inn á, að það mundi
nð öllum líkindum vera ég.
— Hvað sagði hún yður að
gera? spurði hann með áköfum
forvitnissvip.
— Ég átti að sjá um yður!
Gæta yðar fyrir bílunum og
sporvögmmum! Nú fórum við
bæði að hlæja. Ég reyndi ekki
lengur að vera alvarleg.
— Þetta er afbragð! Hreinasta
afbragð! sagði hann.
— En þér lítið ekki út fyrir
að þarfnast barnfóstru.
— Þá verðið þér mér bara til
skemtunar. Maður hittir ekki á
hverjum degi unga stúlku, sem
hefir glampa í augum.
Svo þetta átti Pet.ter Björn til!
Stóð hann ekki þarna og sló gull-
hamra eins og þaulvanui- sam-
kvæmisgæðingur. En ég kæri mig
ekki um gullharma, þeir setja
25