Samtíðin - 01.09.1934, Blaðsíða 30

einkennisbúnum hermanni. I níu-
tíu og- níu tilfellum af hundraði
minnist hann sinnar eigin her-
hjónustu, og há er ekki að sök-
um að sp.vrja. Þarna flæðir yfir
mann ógrynni af hermannasög-
um, um liðsforingja, herforingja,
matinn, hermannaskála, áhlaup
og annað hess háttar, sem aldrei
ætlar að taka enda.
En hað niá Petter Björn eiga
að hann stilti öllu meira í hóf en
títt er. Hann var ekki búinn
nerna með sjö sögur, hegar hann
spurði, hvort mér leiddist.
Og ekki eitt einasta skifti
mintist hann á „tímana“.
— Það er einsdæmi á hessum
síðustu og verstu tímurn, sagði
ég, hegar við skildum við hliðið
— Eg fer rakleitt upp og set
kross í almanakið.
Þetta hrós mitt virtist falla í
grýtta jörð. Það hyngdi yfir hon-
um, og eitt augnablik var eins og
öll kreppa veraldarinar hvíldi á
herðum hans. En til allrar ham-
ingju létti honum fljótlega aftur.
Hann brosti og sagðist einnig
ætla að setja kross í almanaldð
— en af annari ástæðu.
Ég brosti vandræðalega og fór
að tala um veðrið. í hæfilegri
fjarlægð skortir mig ekki hug-
rekki. En í návígi er ég mesti
heigull.
V.
Daginn eftir var svalt veður
og heiðskírt. Við Björn liöfðum
komið okkur saman um að bregða
okkur upp á heiðarnar.
Randi losaði svefninn, hegar
ég í allri auðmýkt bað hana að
lána mér ferðapeysuna sína. Af
ótta við undirtektirnar horði ég
ekki að bíða með spurninguna
har til hún væri vöknuð. Það
umlaði eitthvað í henni. Svo
sneri hún sér til veggjar. Ég leit
á hetta uml sem samhykki. Það
gat að minsta kosti verið hað
eins og eitthvað annað.
Sólveig átti að vei-a í eldhús-
inu hennan sunnudag og var hún
komin niður og farin að elda
hafragraut. Hún var eins og
klippt úr skopblaði hnrna sem
hún stóð og hrærði í grautnum.
með sleifina í annari hendinni og
bók í hinni. Það var efalaust sú,
sem mestur gauragangurinn varð
út af um nóttina, hegar Sólveig
hráaðist við að slökkva ljósið, og
hélt áfram að lesa. Hún sýndist
vera svo niðursokkin í söguna, að
ég herti upp hugann og bað hana
að lána mér græna hálsldútinn.
Sólveig játaði. Sennilega af hví,
að hún hafði ekki hugmvnd um,
hverju hún var að svara. Hvað
sem hví líður, var búningsáhyggi-
unum létt af hetta sinn. Nú var
bara um að gera að komast út
úr húsinu, áður en íbúar hess
risu úr dvala.
Peysan vakti óskifta aðdáun
Björns. Frh.
28