Samtíðin - 01.10.1934, Blaðsíða 5
SAMTÍÐIN
börn em þar innan um, og ung-
lingar úr gagnfræða. og menta-
skóla, sem ættu að vera í rúm-
inu sínu.
Landsmenn eru yfirleitt ekki
morgunmenn, og getur verið, að
til þess lig-gi nokkur rök. Okkar
land er þannig á hnöttinn sett,
að vor- og sumarkveldin eru
björt og því lítil hvöt til þess
að fara í hiittinn, ef tíðin er góð.
Fótaferðin verður þá eftir því.
Um dimma árstímann eru morgn-
amir hinsvegar svo skuggalegir,
að margir freistast til að lúra
nokkuð lengi. Ég held að náttúr-
an geri menn mörgunsvæfa hér
á landi. Það væri gott, ef íslend-
ingar færu fyr á fætur, en vend-
ust á að hvíla sig um miðjan
daginn. Hvíld og svefn í nokkr-
ar mínútur að deginum, jafngild-
ir miklu lengri svefntíma að nóttu
til. Það eru svo margir sem end-
ast illa. Mér er nær að halda, að
það sé oft vegna þess, að margir
námsmenn og mentamenn hafi
ekki lag eða hugsun á að hvíla
sig.
Margir foreldrar eru ergilegir
yfir því, að skólakennsla hefjist
kl. 8 að mörgni, og' telja bömum
og unglingum jafnvel misboðið
n\eð því. Það væri óneitanlega
kærkomin linkend af skólunum að
byrja ekki fyr en kl. 9, í svart-
asta skammdeginu. Annars er að-
alatriðið vitanlega, að húsbænd-
ur og húsmæður hafi hugsun á
því, að námsfólkið komist nógu
snemma í rúmið. Þá er því vor-
kunarlaust að fara snemma á
fætur.
Hjá fjölda foreldra er réttmæt
óánægja yfir því, að dansskemt-
anir í skólunum byrja ekki fyr
en undir háttatíma, en standa
fram á nótt. Þetta er auðvitað ó-
forsvaranlegt, þegar litið er á,
að fjöldi nemenda í gagnfræða-
og mentaskólum eru böm á 12—
14 ára aldri. Það er ekki furða,
þó hugmyndir skólafólksins um
svefntíma séu fjarri lagi, þegar
skólastjórarnir láta þetta við-
gangast. Þeir munu svara því til,
að nemendurnir flytji sig út í bæ
með næturskemtanimar, ef til-
raun sé gerð til að flytja tímann
til. En þetta eru ekki gild svör.
Skólastjóramir verða að finna
einhver ráð, og bjóða þá fríðindi
á móti, ef þörf þykir. Núverandi
ástand er óboðlegt.
Sjón og heym. Það eru mörg
aæmi þess, að nemendur þykja
tossar, vegna þess eins, að heyrn
eða sjón er áfátt, án þess að um
það sé vitað. Menn mega ekki
halda, að skólanemendur hafi ætíð
skilning eða einurð á að segja til
um ófullkomna heym. Það þarf
ekki sérfræðing til að komast að
raun um heyrnardeyfu eða sjón-
depru. Hver skólalæknir getur
prófað heymina með hvísli, og
sjónina með þar til gerðum let-
urtöflum. Ég efast um, að þessu
sé nóg sint í skólum yfirleitt. En
vitanlega ber mestu nauðsyn i,
8