Samtíðin - 01.10.1934, Blaðsíða 29

S AMTÍÐIN
stendur ekki á sama utn. Við
þóttumst heyra, að ókunni mað-
urinn færi úr yfirhöfninni. Rétt
á eftir lauk Mona upp baðher-
bergisdyrunum. Gesturinn fór að
þvo sér um hendumar, og á með-
an skaust Mona inn til okkar.
— Petter frændi! Hún sagði
þetta hvíslandi og horfði um leið
einkennilega á mig. — Við þurf-
um að vekja athygli vísinda-
mannanna á þessu einstæða til-
felli af klofningu persónuleikans.
Hann segist hafa komið seinni-
partinn í dag og aldrei hafaheyrt
minst á neina ungfrú Mörk. —
Mona sveif út aftur.
Mér fór ekki að lítast á blik-
una, en Arne hló. — Hún er bara
að gera að gamni sínu. Þú þekk-
ir Monu.
Dyrnar opnuðust aftur, og
maður, sem ég hafði aldrei séð
fyr, kom inn með Monu. Hann
var ákaflega magur og svo hár,
að hann horfði með angistarsvip
upp í loftið, eins og hann óttað-
ist, að hann ræki sig upp í. —
Gremjan yfir þessum nýtísku—
húsum, og öllum gauragangi bæj-
arins, var auðlesin í svip hans.
Hann rak tærnar í teppið, hras-
aði og varð enn ergilegri. 1 sama
vetfangi spratt Arne upp af
stólnum, þreif hönd hans og
hneigði sig og reigði. Og það
hefði verið réttast af honum, að
minnast ekki á samkvæmisrödd
konu sinnar, því að málrómur
hans var enn hunangssætari og
fleðulegri.
— Nei, góðan daginn, komdu
sæll. En hvað það var gaman að
fá að sjá þig, Petter! Og hvað
þú ert hraustlegur! Aldeilis ljóm-
andi! Ja, það má nú segja. Mér
þykir ákaflega leiðinlegt, að við
skyldum ekki geta komið á stöð-
ina í gær, en Lísa — hér — ung-
frú Mörk —
Gesturinn tók þurlega fram 5.
— Ég kom ekki til bæjarins fyr
en seinnipai'tinn í dag.
Arne snéri sér ásakandi að
mér. — En þá skil ég ekki, Lísa,
hvernig —
— Nei, ég ekki heldur, stam-
aði ég.
— En með hverjum varstu þá,
fyrst þú varst ekki með Petter?
sagði Mona, brennandi í skinninu
af forvitni.
— Já, með hverjum var ég?
sagði ég vandræðalega, en gerði
þó tilraun til að hlæja.
Mona varð ísmeygileg á svip-
inn. — Urðuð þið miklir mátar?
Arne hló. — Þú verður að aug-
lýsa í dálkinum: Týnt og fundið.
Gestinum stökk ekki bros. Mona
reyndi að milda skapið. Fáðu þér
sæti, frændi, sagði hún með um-
hyggjusvip. — Þú hlýtur að vera
þreyttur eftir ferðina. Ég kem
undir eins með matinn, og hún
flýtti sér fram í eldhúsið.
— Bara mjólk og smurt brauð
handa mér! kallaði Björn á eftir
27