Samtíðin - 01.11.1934, Blaðsíða 15

S AMTÍÐIN
mikill jötunn væri hún til vinnu
að engum mennskum manni hafi
verið fært að keppa við hana. Ef
einhverjir fórnfúsir félagar henn-
ar hafi reynt það, þá hafi þeir
venjulega veikst af ofþreytu, og
iiafi hún svo bætt því ofan á önn-
ur verk sín að hjúkra þeim. Og
þannig vann hún hvíldarlaust fram
á síðustu elliár. Þegar hún var
um áttrætt, þurftu ötulustu og
þrekmestu samverkamenn hennar
ekki að hugsa sér að reyna við
hana vinnuþol. Þegar þeir voru
uppgefnir orðnir eftir dagsverkið
og héldu heim, sat hún áfram við
vinnu. Og aldrei gátu þeir hafið
starfið svo árla morguna, að hún
væri ekki komin að verki á undan
þeim. Ekki er því að undra, þótt
eftir hana liggi ódæma mikið
starf. —
En hverskonar starf var það
sem hún leysti af höndum og var
svo óþreytandi við?
Því til svara kemur i hugann
indversk munnmælasaga, sem
hemir hversu lífæð Tndlands,
Oanges-fljótið, hafði til orðið.
Ouðinn Shiva steinsvaf uppi á
Himalayafjöllum. En meðan hann
lá í fasta svefni brendi sólin slétt.
una og láglendið, ár eftir ár. Og
allur gróður skrælnaði, uppskeru
brast og menn og málleysingjar
féllu úr hungri og þorsta. Og
þjóðin ákallaði guðinn og bað um
regn og frjósama tíma. En Shiva
heyrði ekki kveinstafi mannanna,
því að hann svaf fast og var
næsta þreyttur.
En konungur landsins bjó uppi
í fjöllunum. Hann átti dóttur, sein
Ganga hét. Hún hrærðist af bág-
indum fólksins og bauð guðunum
líf sitt til bjargar þjóðinni. Og
jafnskjótt var sem líkami hennar
leystist sundur, breyttist og bráðn-
aði eins og snjór. Og vatnsmikil
elfur með hvítfyssandi flúðum og
straumfalli, dansaði niður fjalla-
hlíðarnar, vökvaði deyjandi gróð-
ur, svalaði þyrstum vörum og
frjóvgaði alt og græddi.
Þannig varð mærin Ganga
„móðir Ganga“, gjafari lífs og
gleði, hin heilaga elfur, sem allir
Hindúar blessa. —
Hin risavöxnu verk Annie Be-
sant voru af sama toga spunnin
og fómarstarfið, sem sagan segir
að Ganga léti þjóð sinni í té. Þuu
voru aðeins að miklu leyti unnin
á öðru sviði. Kröfum Annie Be-
sant var ekki fyrst og fremst beitt
til þess að frjóvga akra og vökva
sviðinn svörð, heldur til hins, að
græða andlegar auðnir og svala
mannsálum. En fátt mannlegrn
rneina, hvort heldur líkamlegra eða
andlegra, fór fram hjá henni, án
þess að hún leitaði bjai-gráða og
bóta.
Þegar guðimir hafa sofið um
hríð, vakna þeir jafnan aftur upp
í einhverri stórri sál og svara
þaðan bænum mannanna.
13