Samtíðin - 01.11.1934, Blaðsíða 20

I
SAMTÍÐIN " -
full af gömlum og algjörlega
ónothæfum munum. Á aðalhæö-
inni bjó sonur gömlu konunnar,
aldraður maður, ásamt konu
sinni, en þeirra varð ég sjaldan
var. Þetta var vissulega kyrláft
hú?.
Ég bauð gömlu konunni glað-
lega góðan daginn fyrsta mbrg-
uninn sem ég mætti henni á
ganginum. Hún leit sem snöggv-
ast á mig eins og henni hefði
órðið bylt við og tók varla undir.
Ég fann að ég hafði talað alt of
hátt, og að það mundi alls ekki
eiga við á þessum stað. Næsta
mörgun hneigði ég bara höfuðið
örlítið og bauð góðan daginn svo
lágt að ég heyrði það varla sjnlf-
ur. Ég fann að þetta átti miklu
betur við og ég tók ekkert til
þess þótt ekki væri tekið undiv.
Þögul kona var í fullu samræmi
við gamalt, skuggalegt og þögult
hús. Raunar fann ég að ég átti
ekki þama að vera, hvorki sjálfs
mín vegna eða annara. Ég var
ekki í samrærrti við þennan stað
né staðurinn við mig. Ég var
ungur, en hér var alt gamalt. Ög
þó hafði þetta hús á mér einhver
töfratök, sem: ég ekki skildi.
Dagarnir liðu. Ég hafði ekkevt
að gera fyrst í stað, en ég féksi
ekki um það, ég hafði vissu fyrir
vinnu við skrifstofustörf eftir
skamma hríð, en var langþreytt-
ur eftir sumarið og hvíldarþurfi.
Ég- sat því löngum heima og las
mér til afþreyingar, eða lá uppi
18
í legubekknum hálfdreymándi og
braut heilann um alt og ekkert.
Til þess var líka gott næði.
Ég hafði altaf verið heldur gef-
inn fyrir kyrð, en mér var þó
næstum farin að blöskra kyrðin í
þessu húsi. Það var eins og allir
læddust á tánum, sem þar bjuggu.
Og þó var engin sjáanleg ástæða
til þess, eins og nú stóðu sakir.
Það hlaut því að eiga rætur sínar
í fortíðinni. Ég komst að þeirri
niðurstöðu, að yfir þessu húsi
hefði einhvemtíma hlotið að hvíla
ægilega djúp sorg — sorg, sem
hafði verið svo þungbær, að hún
jafnvel skildi eftir óafmáanleg
merki á fótataki íbúanna.
Eða var það kanske gamla
konan, sem hafði þessi áhrif á
mig? Hún var altaf á rölti og
hún var altaf að loka einhverj-
um hurðum, skáphurðum ef ekki
öðrum. Og þó allar hurðir virt-
ust lokaðar, studdi hún é þær
eða tók í handfangið, til þess að
ganga úr skugga um að svo værí.
Mér lá við að brosa að þéssúm
einkennlega erli, en ég skildi þó
að gamalt fólk er kulsælt, og
hugsaði svo ekki meira um það í
bráð, — —- en þegar þetta gekk
svona dag eftir dag fór það að
liafa áhrif á taugarnar. Það var
nefnilega ekkert hlé á þessu.
Ég vaknaði við það á morgn-
ana og sofnaði frá því á kveldin.
Stundum heyrði ég að það var
stutt með lófa á hurðina hjá mér,
og svo heyrðist þetta lága þyt-
I