Samtíðin - 01.11.1934, Blaðsíða 25

SAUTlDIN
þvílíkan auð íslenskra mannlýs-
inga, sem í ljóðmælum Gríms.
Myndirnar eru að vísu ekki ljós-
myndir — eins og sumir kjósa nú
helst — eða skopteikningar — sem
margir hafa nú lika gaman af •—
heldur málverk, mótuð af stór-
brotnum persónuleika þess, sem á
pentlinum hélt. Og séu þau ekki
að öllu réttar myndir af mönnum,
eins og þeir voru, eru þau, mörg
hver, gerð af þvílíku valdi, að þau
ráða því, hvernig mannanna verð-
ur minst. Og er þá ekki myndin
manninum meiri, ef það verður
myndin sem lifir?
Annars er rétt að minna á það,
að ljóð Gríms eru eigi aðeins auð-
ug að hugsunum og myndum og
sönnu listfengi, heldur og heilsu-
brunnur hverjum stríðandi manni.
Þau eru heilnæm eins og fjallaloft.
Og þó að mönnum finnist stund-
um svali í ferskleik þeirra, hlýnar
þó hverjum af þeim, er til lengd-
ar lætur. Svo var höfundi ljóð-
Hnna farið, að hann var yfirborðs.
kaldur, en þar var vissulega eld-
ur undir, og þaðan má enn hafa
hitann úr.
Þessi nýja útgáfa af kvæðum
Gríms er viðhafnarmikil og að
mörgu leyti falleg. Þó hefði hún
verið fallegri, ef útgefandinn hefði
látið vera að setja sitt nafn á
kjölinn og „English bookshop“ á
titilblaðið. Þetta hefir líka prent-
villupúkinn fundið, því að hann
hefir gert það að gamni sínu að
setja John fyrir Jón á einum stað,
þar sem sagt er frá fundum Jóns
Sigurðssonar og Gríms. En það
er nú saklítil glettni. 0g reyndar
verður ekki um þann púka sagt,
að hann hafi verið mjög illkvitt-
inn við þessa útgáfu, þó að nokk-
uð víða komi hann nú við.
Þótt ýmislegt megi finna að
þessari útgáfu kvæða Gríms, er
fyrst og síðast á það að líta, uð
útgefandinn hefir viljað sýna
skáldinu virðingu með henni og
honum hefir tekist það. Því fylg-
ir sú hamingjuósk útgáfunni frá
þeim, er þessar línur ritar, að
hún megi verða vinsæl, enda mun
þá mörg blessun fylgja þeim vin-
sældum, og mun Grímur sjálfur
.sjá fyrir því.
RITHÖFUNDURINN
HAFÐI A RÉTTU AÐ STANDA
Ungur maður las eitt sinn í
bók, að fólk, með stóra höku, væri
venjulega heimskt. Tók hann þá
utan um hökuna á sér og finst
hún vera nokkuð stór. Hann
hugsar sér nú að athuga þetta
vel og nær í kerti og spegil til
þess að skoða sig gaumgæfilega.
Meðan hann var að skoða hökuna
hélt hann ljósinu svo nálægt and-
litinu, að það kviknaði í skegg-
inu og það sviðnaði af honum.
\rarð hann þá reiður, þreif bók-
ina og skrifaði: „Rithöfundurinn
hefir á réttu að standa“. •
23