Samtíðin - 01.11.1934, Blaðsíða 30

fimm á morgnana. Nei, fólkið
vantar vinnugleðina, það er það,
sem að er. Það veit ekki, að
vinnan er guðs gjöf. Ég segi
fyrir mig, að mér líður aldrei eins
vel og þegar ég sé ekki út yfir
það, sem ég þarf að gera.
Eftir þennan ræðustúf skálm-
aði hann aftur inn til sín. Það
hrakaði í stólum og glamraði í
blekbyttum . Það leyndi sér ekki,
að húsbóndinn keptist við.
Allt í einu kom hann aftur
fram í dymar og baðaði út hand-
leggjunum. — Hvaða asni er
það, sem hefir skrifstofuna uppi
yfir mér.
Hvorug okkar vissi það. Hart-
vig, sem kom inn í sömu andrá,
ypti öxlum. — Pað er ekki gott
að vita. Hér er fólk altaf að koma
og fara.
— Hann þama uppi hlýtur að
hafa leigt herbergið til þess að
geta æft sig í kappgöngu, fnæsti
Sagedahl. Við hlóum, þó að hann
ætlaðist víst ekki til þess í þetta.
sinn. Klukkan var ekki nema hálf
ellefu, og Sagedahl var enn í
fullu fjöri. Hann settist aftur
nöldrandi við skrifborðið. Nú var
það sólin, sem þjáði hann. —
Fröken Mörk! þrumaði hann. Ég
fór inn til þess að draga rúllugar-
dinuna niðuv. Hún hafði víst fún-
að í vetrarrakanum. Að minsta
kosti rifnaði hún, þegar ég togaði
í hana. Hann hringsneri sér í
stólnum öskuvondur. — Getið
þér ekki einu sinni dregið niður
gardínu ?
Með vonsku og píslarvættissvip
í senn, reis hann á fætur. Ég
klifraði skömmustuleg niður af
stólnum, og hann klöngi-aðist upp
á hann. Fasið og svipurinn tal-
aði ljósar en nokkur orð: Taktu
nú vel eftir, hvernig ég fer að
því. En um leið og hann togaði
í, heyrðist eitthvert hvínandi
hljóð, og gardínan þeyttist í höf-
uðið á Sagedahl með svo mikl'u
afli, að hann misti jafnvægið og
hefði oltið um koll, ef ég hefði
ekki gripið hann. Það voru sann-
arlega ósvikin faðmlög, og frök-
en S.vversen stakk vasaklútnum
upp í sig, til þess að bæla niður
hláturinn. Sjálf þorði ég ekki að
hræra minsta drátt í andlitinu,
svo myrkur var Sagedahl á svip-
inn, þegar hann hökti aftur í
sæti sitt.
Nú var alt kyrt um hríð. Við
fröken Syversen vorum farnar
að vona, að kastið væri af staðið
í þetta sinn. Þá voru dymar
rifnar opnar á ný, og Sagedahl
kom í gættina, froðufellandi af
vonsku eins og reiður rakki. -v
Þetta ætlar alveg að gera út- af
ið mig! skrækti hann. — Kornið
þið og hlustið! Komið þið, segi
ég! Ætlið þið ekki- að koma! Við
fröken Syversen vorum á báðum
áttum, hvort við ættum að hlýða
skipuninni. Sagedahl pataði upp
í loftið, eins og hann væri á leik-
28