Samtíðin - 01.11.1934, Blaðsíða 32

SAMTÍÐIN
sagði strax í sama tón: — Með j
mestu ánægju, fröken. — Gjörið
svo vel að fá yður sæti. Svikara,
sögðuð þér?
— Já, það er maður, sem sigldi
undir fölsku flaggi —
— Og hnuplaði brosum yðar
og ástúð, bætti hann við. — Það
er hræðilegt! Slíkt athæfi heyrir
áreiðanlega undir einhverja grein
hegningarlaganna. Svo kastaði
hann grímunni og fór að hlæja.
— Vissi ég ekki, að þér gætuð
tekið spaugi. Máske þér hafið
strax vitað, hvernig í þessu lá?
— Vitað hvað? Ég hafði ekki
grun um, að þér væruð B. Ran-
ders lögmaður fyr en ég kom
hingað inn. Aftur á móti komst
ég að því í gærkvöldi, að þér vor-
uð ekki Petter Björn. Og satt að
segja megið þér prísa yður sæl-
an fyrir þau skifti.
Hann stakk höndunum í buxna-
vasana og sagði hikandi: — Eruð
þér vissar um það?
— Handviss.
I þessu fátæklega umhverfi
kom hann mér öðruvísi fyrir
sjónir en daginn áður. Pó að svip-
urinn væri glaðlegur og næstum
ögrandi, mátti þó sjá áhyggju-
drætti í andliti hans, sem ég hafði
ekki veitt athygli fyr. Auk þess
var hann í gráum, snjáðum jakka,
sem var alt og þröngur um herð-
arnar og gerði hann hálf-ferming-
ardrengslegan. Sá blái, sem átti
við buxurnar, hékk á snaga við
dyrnar.
SO
Mér lék nú enn meiri forvitni
en áður í því, að vita, hvemig i
þessu lá. — Hversvegna voruð
þér eiginlega að villa á yður
heimildir?
Hann varð lúpulegur á svipinn.
Er yfirleitt nokkuð skoplegra til
en karlmenn, sem eru að afsaka
sig?
— Getið þér ekki skilið það?
Sjáið þér nú til —. Nei, fyrst
verðið þér að fá yður sæti —.
Ég sagðist þurfa að flýta mér,
en hann virtist ekki heyra það,
svo að ég varð að setjast.
— Sjáið þér nú til. — Setjum
svo, að þér hefðuð langan leiðin-
legan dag að baki yðar, — nei,
marga leiðinlega daga, bæði liðna
og óliðna, — yfirleitt eintóm leið-
indi — og að þér fengjuð svo alt
í einu tækifæri til að vera sam-
vistum við skemtlega manneskju
— haldið þér ekki að þér munduð
grípa tækifærið fegins hendi?
Mér fanst það beinlínis afar mik-
ilvægt að geta gengið úr skugga
um, hvort þér hefðuð grá eða gul
augu. í fyrstu grunaði mig held-
ur ekki neitt. Ég heiti nefnilega
líka Bjöm. Það var ekki fyr en
þér nefnduð nafnið Mona, að ég
sá, að hér var um misskilning að
ræða. Þér byrjuðuð á því að tala
um einhverja frænku mína, og
það gat einmitt átt við mig, að
öðru leyti en því, að hún var
allra manna ólíklegust til að
gera sér ómak mín vegna.
Framh.