Samtíðin - 01.09.1940, Blaðsíða 18

14
SAMTÍÐIN
var hún auðug. Auðug af fegurð og
yndisþokka. Hún var fegursta stúlk-
an í bænum, því að hún liafði gengið
á snyrtistofu náttúrunnar. Roði kinna
hennar var „vaskekta“ og roði var-
anna „kissproof“; það gel ég dæmt
um. Glampi augna hennar var eðli-
legur, enda var hann tendraður fjöri
óspiltrar æsku. Látbragð hennar var
iaust við alla tilgerð og lærdóm,
göngulagið lótt og óþvingað. Yfir
svip Iiennar var sumar, sól og sak-
leysi. I þessum litlu herbergjum
höfð'um við notið tilhugalífs okkar.
Hamingjan var okkur hliðstæð.
Skýjaborgir voru.bvgðar. Ekkert var
til sparað, enda var byggingarefnið ó-
dýrt. En bamingja okkar varð ekki
langvinn. Adam var ekki lengi í
Paradís. Snákurinn sá fyrir þvi. Rík-
ur maður fékk ágirnd á henni. I
fyrstu sinti liún ekki bónorðum hans.
En að lokum lél hún undan. Tilboðin
voru svo glæsileg, og hún var aðeins
kona. Samke])ni mín kom að engu
haldi. Ástin er svo vanmáttug gagn-
vart auðæfunum. Hann fékk hennar,
tók eina lambið fátæka mannsins,
eins og í dæmisögunni forðum. Nokk-
urn tíma syrgði ég bana, en svo tókst
mér að gleyma. Haf gleymskunnar er
djúpt. Dýpi þess er ómælanlegt. Þetta
eru þær endurminningar, sem ég á
bundnar við litla húsið, sem notað er
til vörugeymslu.
DANSLEIKUR. Ég sit við borð
mitt og virði fyrir mér bið
dansandi fólk. Loftið í salnum er
þrungið tóbaksreyk, vínangan og
trylíandi jazzmúsik. Það er rétt svo,
að ég greini fólkið, sem framhjá
mér dansar, gegnum blágráa reykjar-
móðuna. Ég hef gaman af að veita
athygli því, sem fram fer. Það er
ekkert eins sundurleitt og dansandi
fólk. Það er líka svo misjafnt, sem
fyrir þessu fólki vakir. Sumt er ást-
fangið. Það dansar hægt og liljóðlát-
lega, horfir dreymandi i augu livert
annars og laugar sálir sínar hvert í
annars sál. Hátíðleg þögn stafar frá
því. Þetta er fólk, sem heldur, að það
liafi fundið hamingju lífsins, og ])að
getur meira en verið, að svo sé. Ég
læt það ósagt. Aðrir láta dæluna
ganga. Þeir dansa hina svokölluðu
skyldudansa. Það eru líka dansar út
af fyrir sig. Svo eru hjónadansar,
þunglamalegir, þögulir og litlausir,
rétt eins og dansað væri á ösku gam-
alla glóða. Þó fer ekki hjá því, að
maður sjái öðru hvoru endurskin ást-
ar í augum þessa fólks. Það er þegar
annað hvort rennir hýru auga til ein-
hvers, sem framhjá dansar. Fjar-
lægðin gerir fjöllin blá. Hjónin gera
upp sínar sakir, þegar heim er kom-
ið. Sunnudagurinn fer í að jafna mis-
klíð, sem sprottið hefur af afbi-ýði-
semi. Víða er pottur brotinn. Við
borðin situr fólk og horfir á, meðan
það hvilir sig. Það stingur saman
nefjum og dæmir þá, sem framhjá
dansa. Dómarnir ganga mest út á
smekklausan klæðaburð, lélega
„hoIdningu“, og annað ámóta mikil-
vægt. Smá slúðursögur eru látnar
fylgja til bragðbætis. Ljósin slokkna.
Marglitir geislar ljóskastaranna varpa
rómantískum blæ vfir tilveru þessa
fólks. Skál. Það er skálað og aftur
skálað. Það er um að gera að komast
í stemningu. Gleðin á svo örðugt