Samtíðin - 01.09.1940, Blaðsíða 20

16
SAMTÍÐIN
anddyrið. Ég næ í yfirhöfn ínina. í
anddyrinu stendur maður og kona.
Þau eru auðsjáanlega að biða eftii'
bifreið. Ég þekki þau. Það er Gunnar
Ölvers útgerðarmaður og kona bans,
frú Elín Ölvers. Þau eru að rífast, og
ég lieyri hana segja:
Ég vissi altaf, að þú varst skepna
— en með svona tös guð minn
góður! Én sá smekkur!
Hann svarar stuttu urri.
Hún beldur áfram i lægri rómi. Ég
heyri ekki, livað hún segir. Bifreið
nemur staðar fyrir utan. Þau fara
út. Gangstéttin er forug, svo að frú-
in lyftir kjólfaldi sínum. Fallegir
fætur koma í ljós, fætur, sem koma
mér svo kunnuglega fyrir sjónir. Bif-
reiðin lokast og ekur af stað. Herra
og frú Ölvers aka heim til sín.
Ég hretti upp kragann á frakkan-
um mínum, því það er slyddubylur.
Svo legg ég af stað, fótgangandi.
Ánægjubros leikur Um varir minar,
])ví ég er ánægður með lífið og hlut-
skipti mitt.
NÝLEGA hefur verið siníðuð
grammófónnál, sem spila má
með 2000 plötur, án þess að nokk-
urt sarg heyrist eða plöturnar
skemmist. Slik nál endist með all-
mikilli notkun í tvö ár.
Nál þessi er með safíroddi og
kostar í Englandi 8 shillinga.
— Elsa hefur orðið fyrir bílslysi.
— Meiddist hún mikið?
— Nei, það skófst bara dálítil
málning af henni.
FrúTabouis
liin gevsiforspáa, frakkneska hlaða-
kona, sem nú lifir í útlegð, skrif-
aði, skömmu eftir að hún kom til
Englands, grein, þar sem hún full-
yrti, að Frökkum hefði verið í lófa
lagið að sigra Þjóðverja í yfirstand-
andi stvrjöld. Frú Tabouis komst
m. a. þannig að orði:
— Frökkum er það enn ekki fylli-
lega ljóst, að það, sem einkum réð
því, frá pólitísku, teknislui og sið-
ferðislegu sjónarmiði, að þeir urðu
undir í stríðinu, er sú staðreynd,
að her þeirra skyldi ekki ráðasl á
Siegfried-linuna 2. sept. 1939, enda
þólt liann væri illa undir slíkt hú-
inn. Ef þessi árás hefði verið fram-
kvæmd, vitum við öll, að hún liefði
hepnast, og þar með hefði frakk-
neski herinn ráðið örlögum Þýska-
lands.
Við liöfum i fórum okkar skýrslu
þýsku herstjórnarinnar frá. 12. og
13. sept. 1939. Þá bað hún leiðtoga
sinn þess heitt og innilega, að hann
sendi liðstvrk til vesturvígstöðv-
anna. Keitel herforingi sagði hvað
eftir annað: „Ef Frakkar ráðast á
Siegfried-línuna, munu þeir hrjót-
ast gegnum hana, og þá mun skap-
ast hjá okkur sams konar ástand og
1914.“ Hitler svaraði ávalt: „Það
þora þeir aldrei. Ég hef nógan tima
til að sigra Pólverja, áður en ég
sendi allar hersveitir mínar í vest-
urátt.“
Því miður létu Frakkar það á
sannast, að leiðtoginn hafði rétt fyr-
ir sér.