Samtíðin - 01.09.1940, Blaðsíða 22

18
SAMTÍÐIN
Frú X:
Ég er tengdamóðir
G HEF lengi kviðið því, að ég
yrði börnum mínum til byrði
í ellinni. Þess vegna liafði ég árum
saman velt því fyrir mér á ýmsa
vegu, livernig ég gæli orðið sjálf-
bjarga, er ég gerðist gömul, og heilsa
mín tæki að bila. Nú var svo komið,
að ég var orðin heilsulítil og nálega
eignalaus. Ég átti því einskis annars
úrkosti en að flýja á náðir dóttur
minnar, enda þótt mér væri slíkt
þvernauðugt.
. Eftir að maðurinn minn dó, bafði
ég búið ein í sjö ár. Ég fór að hugsa
um, hv'ort það mundi nú ekki verða
örðugt fyrir mig, þetta aldurlmigna,
að glata frelsi minu og semja mig
að siðum geróliks beimilis. Ég og
dóttir mín erum báðar skapstórar,
og áður en bún giftist, vorum við
býsna oft ósammála um liitt og
þetta. Maður bennar, sem er gall-
harður kaupsýslumaður, er heldur
ekki sérstakt lipurmenni i umgengni.
Ég hafði séð of margar gamlar kon-
ur flýja á náðir barna sinna til þess,
að m,ig fýsti að feta i fótspor þeirra.
Ég sagði við sjálfa mig: — Þetta
verður beiskasti bikar, sem lífið hef-
ur rétt þér. Áður fyr hafði ég sigr-
ast á öllum örðugleikum lífsins, af
þvi að ég var ung. Ef mér tækist að
sigrast á þessum, vissi ég, að laun-
in mundu verða friðsæl elli bjá ást-
vinum mínum.
í fyrsta lagi gerði ég méf það
Ijóst, að enda þótt dóttir mín ætti
í hlut, bæri henni engin skylda til
að annast mig i elli minni. Eg liafði
því engar kröfur á hendur henni.
Þetta áleit ég rétt að hafa að stað-
aldri í huga, ef til einhverra á-
rekstra kæmi. Gömlum konum liætt-
ir oft við að gleyma því. Einnig var
mér Ijóst, að sérliver maður hefur
réll til að vera liúsbóndi á sínu heim-
ili. Þegar dóttir mín var hjá mér,
var bún mér að öllu leyti eftirlát.
Nú hl'aut bún að ráða ein heimilis-
háttum sínum. Auðvitað varð ég að
öllu leyti að fylgja venjum hennar,
en slíkt er oft bægara sagt en gert.
Fyrstu óþægindin, sem ég varð
fyrir, stöfuðn af vinkonu minni,
Alice, sem oft kom að finna mdg.
Ég bað hana að reyna að sæta lagi
og koma einkum, þegar dóltir mín,
Katrín, og maður bennar væru ekki
heima. En sá var gallinn á, að Alice
stóð altaf lengi við og var aldrei far-
in, þegar dóttir min og tengdasonur
komu heim. Ég varð þess vör, að
bún þreytti þau. í fyrstu var ég að
luigsa um að skeyta því engu, en
við nánari athugun sá ég, að slíkt
mundi vekja misidíð, svo að ég á-
kvað að fórna kunningsskapnum við
Alice. En jafnframt ákvað ég að láta
ekki á því bera, að ég saknaði henn-
ar.
Þá þurfti ég einnig að gæta var-
úðar í sambandi við blutdeild mína
í innánhússtörfunum. Oft heyrði ég
dóttur mína segja: „Ég læt hana
mömmu hjálpa mér við húsverkin
eftir því, sem liún þolir.“- — Hún
sagði þetta í tón, sem mér gast ekki
alls kostar að. Ég ákvað nú að bjóða
yfirleitt ekki fram aðstoð mína við