Alþýðublaðið - 15.08.1923, Blaðsíða 3

&L&YBOS]t.&»ftæ
4
onurl
Munid eítir &ð biðfa
um SmáJfa smfö3*lífcið.
Dæmið sjálfar nta gæðia.
GO'OPERATIVE
Yið höfum selt þetta eggiaduft
hér í bænum í 3 ár. Sívaxandi
sala sannar gæðin.
lanpfélagið.
Hjálparstöð hjúkrunarféiags-
ins >IJknar< er opiu:
Mánudaga . . . kl. n—12 f. h.
Lriðjudaga ... — 5—6 e. --
Miðvikudaga . . — 3—4 e. --
Föstudaga ... — 5—6 e. --
Laugardaga . . — 3—4 e. --
Braaðlmífar
mjög ódýrir í
Kaupfélagiim.
— Á fyrri helmingi ársins 1923
hafa verið flutt út úr Rússlandi
8^/g miljón pud af naftaefnum.
Samsvarar það 30°/0 af útflutn-
ingnum fyiir stdðið. Helztu kaup-
endur eru Englendíngar, næstir
f’jóðverjar.
— Tekkóslóvakía ætlar að hætti
annara menningarþjóða í Evrópu
að setja á sfofn háskóla í Róm,
þar sem tekkóslóvakar geti unnið
að rannsóknum í sögu, fornfræði,
listum og bókmentum. Á bygg-
ingu skólans að vera lokið innan
5 ára. Heíir boigarstjórn Rómar
geflð lóðina undir húsið,
Not og dnot.
,.Og gufuna rneð græðgi át“.
Eað er svo sem auðfundið af frá-
sögninni og framsetningu hennar,
aö vatn hefir komið í munn »Morg-
unblaðs<-ritaranum þegar hann
skrifaði vínfréttirnar frá Manitoba
í blaðið í gær. »A)þýðublaðinu«
þykir nú samt margt útrúlegra
hafa borið við en það, þó að þær
fróttir hefðu eittbvað skolast I
meðförunum.
„Messías íslands4* heflr búið
við nokkra vanhellsu undanfarið.
Sarr.t hefir hann eigi mist móðinu
til siðabótar, og heflr hann beðið
Bdgar Rice Burroughn Dýr T«pzssns.
Pimtán mímútum eftir sprenginguna rauk ákafloga
úr skipskrokknum. Eldur var kominn í vélarrúmið,
og skipið var orðið ganglaúst. Öilög þess voru eins
augljós og það væri þegar sokkið.
»Eað er gagnslaust að dvelja hér lengur,« mælti
Taizan við stýrimannninn. »Hver veit, nema önnur
sprenging verði, svo öruggast er, úr því að skip-
inu verður eigi bjargað, að skjóta úr bátunum og
leita lands «
Um annað var ekki að velja. Sjómennirnir gátu
bjaigað dóti sínu, því þangað var eldurinn ekki
kominu; aftan til á skipinu var alt eyðilagt.
Tveimur bátum var skotib út, og gott var að
lenda, því sjólaust var. Dýr Tarzans snuðtuðu ákaft,
er bátarnir nálguðust ströndina á heimalandi þeirra,
og varla kendu kilirnir grunns, er Shíta og apar
Akúts stukku á land og skunduðu til skógar.
Hálfgert raunarbros lók um varir Tarzan, er
haun horfði a eftir þeim.
»Verið þið sælir, vinir mínir!< tautaði hann.
>Pið hafið verið trúir féiagar og tryggir, og ég mun
sakna ykkar.<
»Koma þau ekki aftur, ástin mín ?« spurði Jane,
er stóð hjá honum.
»Ef til vill og ef til vill ekki,< svaraði Ápa-
maðurinn. >]?eiin hefir liðið illa síðan þau uiðu að
umgangast svo margt fólk. Við Mugambi stóðum
nær þeim, því við erum vaila meira en hálf-
pienn. Þú og hásetarnir eruð alt of siðuð; — þau
flýja ykkur. Vafalaust óttaat þau að geta ekki
stilt sig, þegar slík gnægö af góðu kjöti er alt
umhverfis þau. Ef til vill gætu þau tekið sór bita í
misgvipum.<
Jane hló. »Ég held, þau sóu bara að flýja þig,<
svaraði hún. ^Pú ert alt af að banna þeim það,
sem þau sjá enga ástæðu til að gera ekki. Eins og
börn eru þau sjálfsagt fegin að nota tækifærið og
flýja föðurlega umhyggiu. Ég vildi samt að þau
kæmu ekki 4 náttarþeli, ef þau koma aftur.«
»Eða hungruð?< mælti Tarzan hlæjandi.
í tvær stundir var skipið að brenna, eftir að á
laad var komið. Svo yheyrðu þau lágan íivell. Kincaid
* klofnaði í tvent, og hvarf í hafið.
Síðari sprengingin var minni ráðgáta en hin
fyrri; stýrimaðurinn sagði hana stafa af því, að
ketillinn hefði rifnað, er eldurinn læsti sig um
hann. Um fyrri sprenginguna urðu langar umræður
meðal hins skipreika fólks.