Samtíðin - 01.02.1943, Side 16

12
SAMTÍÐIN
ÞÓRIR ÞÖGLI:
104. saga Samtíðarinnar
BANADÆGUR
AGÚSTSÓLSKINIÐ flæddi inn
um gluggann á einkaskrifstofu
Gríms gamla verzlunarstjóra. Háv-
ær kliður gargandi hvítfugls, er
sveimaði yfir dökkbláum fleti fjarð-
arins, örskotslengd frá glugganum,
barst inn til mín. Sjávarloftið, bland-
ið séltunni, streymdi inn til mín um
opinn gluggann.
Ég hallaði mér aftur á bak í mjúk-
um skrifstofustólnum og naut þess
að lifa. Dvöl mín í þorpinu virtisl
ælla að verða hin ánægjulegasta.
Slarfið — samningagerð við skuldu-
nauta verzlunarinnar — reyndist
auðveldara en ég hafði búizt við, og
frá því gáfust margar tómstundir.
íslenzka sumarveðráttan var örlát
á blíðu sína. Norðlenzka sólskinið
vermdi mig inn að hjartarótum.
Kvöldstundirnar úti í hlíðinni fram-
an við þorpið liðu í rómantískum
sæludraumum.
Ungu stúlkurnar í þorpinu voru
margar snotrar og liæfilega fljótar
til viðkynningar.
Ég hugði mjög gott til að dvelj-
ast þarna fram eftir haustinu, ef
verkefni entust svo lengi. Og færu
kynni mín við vissa persónu, sem
ég hitti stundum úti i blíðinni, eins
og nú voru helzt horfur á, mundi
ég finna einhver ráð til að láta
verkefnin endast nokkuð fram á
haustið.
Ég liafði nýlokið samningi við
karl framan úr Firði, þjösnalegan,
óþægan karl, sem mér tókst þó að
lokum að ná góðum samningi við.
Og ég var dálítið hreykinn af
frammistöðu minni við liann. Smá-
brösur við skuldunautana, eins og
við þennan karl, verkuðu í starfi
mínu eins og liæfilegt krydd í góðri
máltíð.
Og nú sat ég þarna og beið þess
næsta. Vindlarnir Iians Gríms gamla
voru prýðilegir. Blár reykurinn
sveif í kynjamyndum út í skrifstof-
una. Ég var ungur, hraustur og á-
liyggjulaus og naut dagdrauma
minna.
Þá skeði það, þetta óvænta, ó-
skiljanlega. Var þvi hvislað að mér?
Sá ég það í vindlareyknum? Ég veil
það ekki. Hvað mér stendur þessi
löngu liðna stund í skrifstofu Grims
g'amla Ijóslifandi fyrir hugskotssjón-
um. Sólargeislinn inn um gluggann
hafði náð livítri, óskrifaðri pappírs-
örk, sem lá á borðinu. Sleingrá dúfa,
með græna spegla í vængjunum,
flaug í kröppum boga fyrir glugg-
ann. Ég leit sem snöggvast á papp-
irsörkina, I>aðaða í sólarljósinu.
Endurkast ljósgeislanna blindaði
mig, svo að ég lokaði augunum and-
arlak. Og' þá, á því augnabliki, kom
hún upp i lniga mínum hin ógn-
þrungna vissa. Ég átti að deyja.