Samtíðin - 01.02.1943, Side 17

SAMTÉÐIN
13
Dej’ja þann 16. september næstkom-
andi.
Ég reyndi að lilæja þetta hugboð,
þessa ömurlegu vissu, burtu. Hlát-
urinn varð holur og liljómlaus. Því
ítrekáðri og ákveðnari tilraunir sem
ég gerði til að hrinda þessu úr huga
mínum, því fastara sat það. Vitund
mín saug' þetta hugboð í sig', líkt
og svampurinn vökvann, sem hon-
uin er dýft í.
Frá þessari stundu varð gjörljreyt-
ing á viðhorfi minu til starfsins og
lifsins. Vafalaust mætti sjá, hvaða
mánaðardag ég öðlaðist þessa vissu
mn örlÖg mín, með því að athuga
sámningana, sem ég gerði við karl-
ana. Eftir þann dag varð ég miklu
vægari og eftirlátari í samninga-
gerðinni. Ilvaða ástæða var lil þess
fyrir mig, að baka mér óvikl karl-
anna þessar fáu vikur, sem ég átti
ólifaðar, með því að vera harðdræg-
ur í samningunum við þá?
Stundum byrjaði ég daginn að
vísu með þeim ásetningi, að hvika
hvergi og halda fast á málum verzl-
unarinnar. Þegar á liólminn kom,
hvislaði ávallt einliver rödd undir-
vitundar minnar þvi að mér, að
slaka til, og niðurstaðan varð sú,
að karlarnir kvöddu mig með lilvju
handabandi, þegar þeir fóru. Siðari
•duta veru minnar í Þaravík komu
karlarnir óðfúsir tit samningagerð-
arinnar. Sennilega fæ ég þau eftir-
mæli hjá eigendum verzlunarinnar,
að ég bafi farið gálauslega með um-
boð þeirra i þessu starfi.
En það var fleira en viðhorf mitt
til samningagerðarinnar, sem breytt-
ist, Ég: fami sterka þörf ti) þess að
njóta lystisemda þessa lífs, er ég
átti nú svo brátt að Ijúka, í sem
fyllstum mæli. Ég, sem alla mína
þrjátíu ára ævi hafði verið hinn
mesti hófs- og reglumaður, varpaði
nú skyndilega allri liófsemi fyrir
borð. Vindlar gamla Grims urðu
harla ódrjúgir, og ferðir mínar i
áfengisbúðina urðu æ tíðari. Ég leit-
aði skyndikynna við kvenfólkið i
þorpinu, eldra sem yngra, og yfir
þeim kvnnum var enginn róman-
tískur bjarmi lengur. Ég tæmdi i
botn livern þann bikar, sem bauðst.
Þannig liðu dagarnir og urðu að
vikum. Ógnþrungin vissan um hinn
bráða aldurtila minn þróaðist í huga
mér, óx og fékk stöðugt fullkomn-
ari og ákveðnari mynd, eins og fóst-
ur, sem þroskast i móðurkviði. Nú
var svo komið, að ég vissi, að ég
yrði myrtur þennan vissa dag. Verk-
færið, sem til þess yrði notað, hafði
ég þegar séð. Ég liorfði á það i búð-
arglugga, sem ég gekk framlijá tvisv-
ar á dag. Það var dálitill, þrístrend-
ur stálbor með sverum og' þungum
hnúði á endanum, bor, sem notað-
ur er lil að höggva smágöt á múr-
veggi. Þarna lá þessi lilli hlutur
og blikaði á bláhvítt slálið í hár-
bvössum oddinum. Einkennilegur,
skjálftakenndur straumur fór um
taugar minar, þegar ég hugsaði um
þá stund, er þessi skyggði, þrí-
strendi stáloddur slæði inn úr höfuð-
kúpu minni á hægra gagnauganu.
í hvert sinn, er ég gekk framhjá
glugganum, staðnæmdist ég og
borf'ði á borinn. Og ég var farinn
að njóta þeirra stunda.
Éins ög likáinlegu fósri vaxa ný -