Samtíðin - 01.02.1943, Side 18

14
SAMTÍÐIN
liffæri með auknum aldri, þannig
bættust ný atriði vissunni um dauð-
daga minn. Nú vissi ég einnig', hver
sá maður var, er mundi svifta mig
lífinu. Það var Hákon, múrarinn,
sem ég sá sí og' æ út um skrifstofu-
gluggann, þar sem liann vann að
því að slétta veggi á fjögra hæða
stéinhúsi hinum megin við götuna.
Já, það var hann og enginn annar,
sem handleika mundi horinn í húð-
arglugganum. Hann, sem var einn
þeirra fáu kunningja, er ég liafði
eignazt í hópi karlmanna, meðan
ég dvaldist í Þaravik.
Tíminn leið. Fjórtánda septem-
her, afmælisdaginn minn, ákvað ég
að kaupa múrhorinn i glugganum
og gefa sjálfum mér hann i afmælis-
gjöf. Þá gat ég skemmt mér við að
handleika og horfa á kalt stálið þá
tvo daga, sem eftir voru af ævi
minni. Þegar ég kom i búðina, var
borinn horfinn, seldur. Kaupandi
hafði verið Hákon múrari.
Alll hné að einu um ævilok min.
Borinn var nú i höndum Hákonar.
Þann 16. yrði ég horfinn úr tölu
lifenda. Og enn átti ég þó svo margs
ónotið í þessum heimi. Ég tók mér
frí bann fimmtánda. Samningunum
yrði hvort sem var ekki loki'ð, þeg-
ar ég liyrfi burtu. Ég man fæst af
því. sem gerðist þennan dag, sem
verða átli siðasti frídagur minn i
þessum heimi. Einstök atvik vefj-
ast hó fvrir mér. sem i óráðshoku
sótthitasiúks manns, en hau koma
þessari frásögn ekkert við.
Um kvöldið heimsótti ég Hákon
múrara á herbergi lians á fjórðu
þæð í húsínu, sem hann vann við.
Þar sal ég' nokkra iiríð og drakk
með honum.
Skömmu eftir miðnætti, þegar ég
var að yfirgefa Hákon, sá ég múr-
borinn, er ég liafði oftasl skoðað
í húðárglugganum. Hann lá á borði
í horninu á herberginu og' hlikaði
á oddinn.
„Hó! Þarna er þá þessi vinur
minn,“ lirópaði ég og þreif horinn.
Ég fitlaði með hárhvössum oddin-
um við nöglina á vinstri þumal-
fingri og gældi við verkfærið.
Hákon horfði á mig undrandi.
Svo hló liann og sagði:
„Ertu nú búinn að fá delluna.
iagsi?“
„Dellu! Hafðu sjálfur dellu. En
það hefur enginn dellu, þegar odd-
urinn á þessum vini míniim smýg-
ur inn úr hauskúpunni á hægra
gagnauganu.“
Ég þreif utan um herðarnar á Há-
koni og þrýsti oddinum á bornum
á hægra gagnaugað á honum.
„Ertu hrjálaður?" hrópaði hann.
„Ætlarðu að drepa mig?“ Og hann
reif sig lausan, þreif af mér horinn
og henti honum út um opinn glugg-
ann.
„Nei, vinur minn,“ sagði ég, og
ölvunin var nú að mestu runnin af
okluir háðum.
,.Ég er ekki brjálaður, ekki brjál-
aður fvrir tvo aura. En — á mor^-
un verð ég dauður. Á morgun verð
ég dreninn! Hevrirðu hað?“ Nú var
ég aftur orðinn æstur.
„A mor^un. á mornin, d’-enur þú
mig.“ kyriaði ég aftur og affur.
„Nú ert þú þó áreiðanlega húinn
að fá dellu,“ sagði Hákon, tók und-