Samtíðin - 01.02.1943, Page 22

18
SAMTÍÐIN
sannri list og er ekki skemmtilegri
í bókmenntum en í daglegu lífi
manna. Svo fjarri fer þvi, að „rím-
læpurnar“ þurfi að vera einhverjar
flatneskjur, að þær gnæfa stundum
eins og fjöll yfir hið rímaða mál. Ég
hefi ekki mikla trú á því, að þeir,
sem koma ekki auga á skáldskap
þann, sem getur stundum verið i
órímuðu máli og eru ónæmir fyrir
ljóðúð, nema hún sé bundin i rími,
séu i raun og sannleika mikil skáld.
En livað, sem því líður, er það furðu-
legt, að menn skuli elcki mega leit-
ast við að lýsa hugsunum sinum og
tilfinningum í óhundnu má'i og gera
þó tilkall til, að meðferð þess sé
bundin við ljóð (sé Ijóðræn), án þess
að verða fyrir áreitni og aurslettum,
ef þeir kjósa að spara sér á þann liátt
þann tíma og erfiði, sem rímið heimt-
ar. Það er undarlegt, live ríka til-
lmeigingu sumir menn virðast hafa
til þess á sviði listanna, engu siður en
t. d. innan trúarhragðanna, að ein-
oka (,,monopolisera“) sinn eiginn
smekk og sannfæringu. Slíka menn
skortir j)á mýkt hugarfarsins, sem
nauðsynleg er til þess að lialda sár
ungum og lifandi —■ og opnum fyrir
nýjungum. Venjulega eru þeir ákaf-
lega ánægðir með sjálfa sig og har'a
borginmannlegir. Og þeir um það.
En sköpunarþörf mannsandans
mun á hverjum tíma leita sér þeirra
viðfangsefna og forma, sem henni
henta hezt, og hvorki spvrja Pétur
né Pál um leyl'i.
Flestir af skuggunum í lífinu or-
sakast af því, að við vörnum sjálf
sólinni að skína á okkur. — Emerson.
HANS KLAUFI:
r
Ur dagbók
Högna Jónmundar
Fimmtudaginn, 11. nóvember 194-i.
AÐ ER versta veður. I nótt hef-
ur fallið töluverður snjór, og i
morgun féllu á mig tveir aldraðir,
ónærgætnir víxlar. Hvort tveggja er
mjög haga’egt. I dag er ég limbrað-
ur, og samvizka mín er í hrjóstum-
kennanlegu ásigkomulagi. Ég vildi
gjarnan gefa helm'ng ævi minnar
eða nánara tiltekið þann tíma, sem
ég hef húið með henni Karólínu,
fyrir að vita, hvar ég ól manninn i
gærkvö’di. Um athafnir mínar er
vist hezt að vita sem al'ra minnst.
Þetta minnisleysi væri ekki svo hö’.v-
að, ef það væri ekki vegna hennar
Karólínu. Ilún þ'áist af óseðjanlegri
forvilni og hefur svo fornar hug-
myndir um hjónaböndin. Þegar ég
kem heim til miðdegisverðar, verð ég
þess fljótlega var, að óveður mikið
er í aðsigi. Ég á það til, undir viss-
um kringumstæðum, að færa Karó-
línu fáein hlóm, og það geri ég að
þessu sinni. Ég rétti henni blómin,
en hún tekur ekki við þeim, heldur
snýr hreinlega upp á sig. Þetta særir
hrellda sál mína, og ég kasta saklaus-
urn hlómunum fram í miðstöð.
Blómin voru frá Blóm og ávextir
og kostuðu þrjár og niutíu, en þ'ð
tjáir ekki að fást um s'.íkt. Borðha'd-
ið er þögult og þrungið geigvæn-
legum fyrirhoðum. Saltfiskurinn ber