Samtíðin - 01.02.1943, Blaðsíða 23

SAMTÍÐIN
19
nafnið með rentu, og stöngulsjúk-
ar kartöflurnar eru líkastar blautri
uppkveikju. Grauturinn er sangur og
samsullsnijólkin súr að vanda. Að
lokinni máltíð þakka ég kurteislegá
fyrir matinn og sezt í hægindastól-
inn, sem hann Nílli sá’ugi, föður-
bróðir minn, arfieiddi mig að. Ég
er fljótur að risa á fætur, þvi að
það er auðfundið, að Karólína hefur
gleymt stoppunál í setunni. Stund-
um finnast mér stoppunálar óþarf-
lega langar. Stæði öðruvísi á, myndi
ég taka óþvrmilega í lurginn á Karó-
linu, en eins og sakir standa, tel ég
hyggilegast að aðliafast ekkert ann-
að en draga nálina afar varlega út.
Svo sezt ég á örvasa divangarminn
og lít í Moggann. Karólína sezt í
stoppunálarlausnan hægindastól
Nilla sáluga, hrifsar af mér blaðið
og hvessir á mig skiðlogandi glyrn-
urnar. Það leikur nístingskalt g’ott
um næfurþunnar varir hennar, og
hún minnir mig ónotalega á hrönd-
ótlan fresskött, sem leikur sér misk-
unnarlaust að hráð sinni. Hún rýfur
hina löngu þögn, og það leynir sér
ekki, að mikið er konunni niðri fyrir:
„Þú komst seinl lieim í nótt“, livæs-
ir hún út úr sér milli gervitannanna.
Ég svara með eins þýðingarlitlu
jái og frekast er unnt. Ég finn rann-
sakandi augnaráð hennar hvíla á
mér, og ég veit, að ég fölna eins og
fegursta rós á hrímguðum haust-
degi. Mér er órótt innan hrjósts.
Hún nýtur sálarangistar minnar í
rikum mæli. Svo kemur hin örlaga-
þrungna spurning:
„Hvar varstu í gærkvöldi?“
„Ég ?“ spyr ég ákaflega blátt áfram,
G e f i ð
bömum vðar hina dásamlegu bók:
eftir
Se’mu Lagerlöf
VÉLSMÍÐI
ELDSMÍEI
MÁLMSTEYPA
SKIPA- OG
VÉLAVIÐGERÐIR