Samtíðin - 01.04.1943, Síða 9
SAMTÍÐIN
5
næst, er engin rotta á Akranesi, i
Stykkishólmi né á Húsavík. Um
sveitirnar er mér ekki jafnkunnugt
— Hvað viljið þér segja um starf
yðar?
— Ég byrjaði meindýraeyðingar-
starf mitt á Seyðisfirði árið 1933, að
tillilutun bæjarstjórnarinnar þar.
Seinna gerði ég Neskaupstað, Reyð-
arfjarðarkauptúni og Akureyrarbæ
sömu skil. En síðan 1936 hef ég ver-
ið búsettur i Reykjavík og' eingöngu
unnið að eyðingu meindýra fvrir ein-
staka menn og fyrirtæki í höfuð-
staðnum, en auk þess hef ég verið
fenginn til að útrýma rottum, í Flatey
á Breiðafirði, á Patreksfirði, Isafirði
og Siglufirði. Upp á síðkastið lief ég
að tilhlutun bæjarstjórnar Reykja-
víkur unnið að útrýmingu á rottuni
hér í bænum.
— Hvernig útrýmið þér meindýr-
unum?
— Fljólvirkasta aðferðin til þess er
notlain eiturs. Ég nota ýmsar eitur-
tegundir gegn rottum, og niúsum, en
eins og sakir standa er örðugt að fá
sumar þeirra. í sveitum. verður að
gæta þess vandlega að nota þær eitur-
tegundir, sem eru óskaðlegar öðrmn
dýrum en meindýrunum. En þær
eiturtegundir, sem hafa reynzt mér
langfljótvirkastar og öruggastar
gegn rottuplágunni, eru bæði hættu-
legar mönnum og öðrum dýrum. AIIs
hefi ég notað 6—8 tegundir.
— Hvernig eitrið þér fvrir mein-
dýrin?
— Eitrið, sem notað er, er ýmisl
vökvi eða duft. Því er blandað sam-
an við fæðutegundir. Til dæmis er
hveitibrauð, vætl í eiturvökva, oft
notað til útrýmingar rottum, en einn-
ig má nota saxað kjöt, fisk og ýmiss
konar mjöl, sem eiturdufti er bland-
að saman við. Skordýrum og rotlum
má eyða með því að bræla hús með
eiturgasi, en þá aðferð nola ég ekki.
Eg eyði skordýrum með því að
sprauta bækistöðvar þeirra með efni,
sem ég kalla skordýravökva, og er
Iiann mestmegnis úr ýmsum olíuteg-
undum.
— Margir hafa trú á, að rottan
deyi, þegar hún skynjar návist yðar '?
Aðalsteinn brosir og segir síðan:
— Mér hefur tekizt að gei’eyða litlu,
svörtu rottunum úr mörgum húsum,
eftir að heimilismenn voru búnir að
gera til þess margar árangurslausar
tilraunir. Til þess notaði ég fyrir
stríð eiturvökva, sem ég bjó þá til.
Sá vökvi var baneitraður og að þvj
leyti hættulegur, a'ð af honum var
hvorki lykt né sérstakt bragð. Þegar
bonum var blandað sanian við fæðu-
tegundir, sem rottan sótti í, varð
hann lienni undantekningarlaust að
fjörtjóni. En nú er aðalefnið, sem ég
notaði í þennan vökva, ófáanlegt i
bili.
Um rottupláguna i Reykjavík seg-
ir Aðalsteinn þetta að lokunr:
— Þar eru heil lrverfi, senr nálega
engin rolta er í, af því að lrún lrefur
þar engin lífsskilyrði. En i gömlu
bæjarlrlutunum og sorplraugunum er
hins vegar mikið af rottum. Þegar
gönrlu húsin Irverfa og nýtízku stein-
hús verða reist i þeirra stað, mun
rottuplágunni linna á þeim slóðurn
af þeirri einföldu ástæðu, að rotturn-
ar hafa þar engin lífsskilyrði. En lritl
er jafnvíst, að engum manni nrun