Samtíðin - 01.04.1943, Side 12
8
SAMTÍÐIN
kveðið við allt annan tón en hjá leik-
aranum Haraldi Á. Sigurðssyni, þegar
hann hefur komið mönnum til að gráta
af hlátri niðri í gamla Iðnó eða á leik-
sviðum suður í Plafnarfirði, Keflavík,
Grindavík, austur á Flúðum, Eyrarbakka,
Stokkseyri, í Veslmannaeyjum, uppi á
Akranesi, í Borgarnesi, vestur á ísafirði,
í Bolungarvík, norður á Blönduósi, Akur-
eyri, Húsavík o. s. frv.
Haraldur. Viltu fyrirgefa okkur íslend-
ingum, sem oft höldum, að allt „gott og
fagurt og inndælt" sé meðfælt, að við
skulum ímynda okkur, að þú hafir ekkert
fyrir þvi að fá okkur til að gleyma stað
og stund í leikhúsinu. Villu fyrirgefa for-
ráðamönnum íslenzku þjóðarinnar, að
þeim skuli flestum fulllengi hafa gleymzt,
að hér væri til leikendur, leiklist og leik-
húsgestir, sem ætti rétt á því að eignast
viðunandi leikhús i höfuðstað ríkisins.
Mér er sem ég sjái þig á þessu tvítugs-
afmæli þínu ganga framhjá þjóðleikhús-
inu ásamt fjárhagsnefndum, fjárveitinga-
nefndum o. s. frv., og segja með sama
brosinu og á íþróttavellinum forðum:
„Allt í lagi, piltar, dragið þið bara að
fullgera leikhúsið í svo sem 200 ár enn!“
En Samtiðin skal ekki draga lengur að
segja frá því, þegar þú komst fyrst fram
á leiksvið fyrir 20 árum, og nú gefur hún
þér sjálfum orðið, um leið og hún óskar
ykkur Hans klaufa mikillar frægðar og
frama á næstu 20 árum, hvorum á sín-
um vettvangi.
Iværi herra ritstjóri.
Eftirfarandi svar leyfi ég mér að
senda við spurningu þinni: —
Hvernig var þér innan brjósts, er
þú komst á leiksvið í fyrsta sinn.
Þó að nú séu liðin rétt 20 ár, síð-
an ég steig á leiksvið í fyrsta sinn,
þá er mér sú stund ætíð í fersku
minni. Það var í spéleiknum
„Spanskar nætur“, og var frumsýn-
ing hans 12. jan. 1923. Já, tíminn líð-
ur. Höfundar leiksins voru þeir Páll
Skúlason, ritstjóri Spegilsins, Morl-
en Ottesen bankafulltrúi og Magnús
Jochumsson póstfulltrúi. Leikur
þessi var leikinn hér i Reykjavík i
tuttugu og sex kvöld, ávallt við
prýðilega aðsókn og fékk hinar
beztu viðtökur hjá áhorfendum. Ég
lék þar ungan stúdent — Jón Ó. —
hlankan (eins og altítt var um stú-
denta í þá daga, því að þá var ekk-
ert stríð), ástgjarnan og' skáldmælt-
an. (Það voru allir stúdentar skáld-
mæltir um þær mundir, svo að mað-
ur tali nú ekki um ástina). Hinn
stúdentinn, Ó, Jón, lék vinur minn,
J'ryggvi Magnússon, og var það auð-
séð, að liann skildi hlutverk silt lil
lditar, því að i gervi sínu liktist
hann mjög Guðnmndi skáldi Haga-
iín. Trj'ggvi lék hlutverk sitt prýði-
lega og gekk í augu áhorfenda, eins
og Ijæði fyrr og síðar. Ég var afar
ragur við þetta allt saman, en vin-
ur Tryggvi reyndi að lala kjark í
mig og stappa í mig stálinu, enda
í „Ilúrra krakki".
J