Samtíðin - 01.04.1943, Blaðsíða 14

10
SAMTlÐIN
í „Húrra krakki“ (ásamt Sigrúnu Magnús-
dóttur).
mér. Hvíslarinn, já vel á minnzt.
Það var haHn Púlli. Hann er sá
skemmtilegasti hvíslari, er ég hef
nokkurn tíma kynnzt. Ef maður
spurði hann, hvort maður færi rétt
með setningarnar sinar, þá svaraði
hann ávallt: „Ætl’ ekki það,“ og
það án þess að hafa fyrir því að
iíta í handritið. .íá, hann var sval-
ur, drengurinn sá. Ég gerði mér
mikið far um að gera greinarmun
á i og e, en það fór fyrir mér eins
og Sveini dúfu, að „hér fór allt i
graut“. Þrátt fyrir það hélt ég ó-
trauður áfram, og aðstandendur
leikritsins sýndu mér þá óverðskuld-
uðu miskunnsemi, að ýta mér ekki
út af minni nýbyrjuðu listamanns-
hraut. (Ég verð að biðja þig af-
sökunar á því, hr. ritstjóri, að ég
skuli gerast svo djarfur, að nota
jafn háfleygt orð og „list“ i þessu
samhandi, en vil um leið taka það
fram, að ég veit það vel, að slíkt
orð ætti aldrei að nota í sambandi
við það, sem varpað gæti ofurlítilli
Ijósglætu inn í ömurlega tilveru
mannanna harna, heldur á jiað ein-
göngu við, þar sem gerðar eru (því
miður oft og tíðum mjög spaugileg-
ar) tilraunir til þess að kreista úl
fáeina Iílra af brimsöltum tárum
og kæfa allar gleðikenndir. Fyrir-
gefðu mér útúrdúrinn). Þegar leið á
æfingarnar, og frumsýningin fór að
nálgast, tók hugur minn að heinast
að dálitlu, sem ég hafði eiginlega
aldrei gefið mér tíma til þess að
hugsa um fyrr, og það voru áliorf-
endurnir. Við höfðum æft fyrir
hinum mannlausu, gömlu hekkjum
í Iðnó, (ég bið einnig afsökunar á
því, að ég skuli minna á þau kvala-
tæki), en nú áttu þeir að fyllast aí
vandlátum, kröfuhörðum áhorfend-
um. Áhorfendum, sem áttu að horfa
á okkur, hlusta á okkur — og dæma
okkur.
í fyrstu voru áhorfendurnir í
liuga mér aðeins sem fjarlægar,
þokukenndar verur, en er nær leið
frumsýningunni, tóku þær á sig
fastara form og íklæddust lioldi og