Samtíðin - 01.04.1943, Blaðsíða 15

SAMTtÐIN
11
hlóði. Stundum hugsaði ég mér þá
sem afar meinlausa, vingjarnlega
aðdáendur, en hitt veifið sem ill-
gjarna gagnrýnendur, sem alls ekki
væri unnt að gera til hæfis. Þegar
cg lá andvaka í rúmi minu á næt-
urnar, kom það fyrir, að ég imgsaði
mér þá sem hlóðþyrst óargadýr, sem
biðu þess með óþreyju að komast i
færi við mann, til þess að geta rif-
ið mann á liol. Ég svitnaði við þá
tilhugsun. Ég get vel trúað því, að
mér iiafi verið innan hrjósts eins
og honum Daníel sáluga í ljóna-
gröfinni forðum. Síðustu dögunum
fvrir frumsýninguna verður ekki
með orðum lýst, svo hryllilegir voru
þeir. Matarlystin, sem hafði verið
minn tryggi förunautur, frá þvi að
ég sleppli pelanum fárra vikna
gamall, yfirgaf mig steinþegjandi og
hljóðalaust. Svefninn, sem einnig
hafði sýnt mér órjúfandi liollustu
alla ævi, snéri við mér baki. Taug-
ar mínar, sem höfðu verið úr stáli,
voru nú eins og viðkvæmustu
strengirnir á fiðlunni hans Þórar-
ins Guðmundssonar. 1 fáum orðum:
ég var allur af göflum genginn.
Tryggvi reyndi að telja í mig kjark,
en karlmannleg orð hans hljómuðu
i eyrum mínum eins og býflugna-
suða í fjarska og gerðu ekki ann-
að en að auka angist mína. Svo
rann hin mikla stund upp. Frum-
sýningin — 12. janúar 1923. Áhorf-
endurnir byrjuðu að streyma inn
í Inisið. Þetta var alls konar fólk,
af öllum stéttum, úr misjöfnum
pólitískum flokkum, en hafði það
eitt sameiginlegt, að vera háværl
og (að mér fannst) til í allt. Meðan
fólkið var að koma sér fyrir í sæl-
um sínum, stóð flámæltur, óþrosk-
aður unglingur að tjaldahaki og
hölvaði fæðingardeg'i sínum. Að lok-
um var hringt — fyrsta — annað
og þriðja sinn. Ilringingarnar
hljómuðu eins og likklukkur í eyr-
um mér. Hljómsveitin byrjaði að
leika. Tónar hennar nístu hrellda
sál mína. Ég átti mér aðeins einaósk,
og hún var sú, að ég væri kominn
langt, langt í burtu. Svo fór tjald-
ið frá, liægt og hátíðlega. Ys áhorf-