Samtíðin - 01.04.1943, Síða 17

SAMTÍÐIN
13
RICHARD HUGHES':
106. saga Samtíðarinnar
NÓTT f KOFA
ETTA KVÖLD labbaði ég fram-
hjá einum tíu eða tuttugu reisi-
legum hlöðum og kofum án þess
að finna nokkurt skýli við mitt bæfi.
Skógarstígarnir í Worcesterskíri
voru blykkjóttir og blautir, og það
var næstum því orðið dimmt, þeg-
ar ég rakst á eyðikofa kippkorn frá
veginum. Umbverfis kofann var
lítill, illa hirtur g'arður. Það liafði
rignt mikið fyrri hluta dagsins, og
vatnið lak enn þá af blöðum ávaxta-
trjánna, sem voru þarna á víð og
dreif.
Ivofaþakið virtist vera heilt. Það
var engin ástæða til að ætla, að
ekki væri þurrt inni i kofanum, að
minnsta kosti eins þurrt og í öðr-
um kofum hér um slóðir.
Eg ákvað að láta þarna fyrir ber-
ast. Siðan skotraði ég augunum eft-
ir veginum til beggja lianda, dró
járnstöng út úr barmi mínum og
rak hana í hurðina, sem ekki var
nema einn hengilás fyrir. Inni var
koldimmt og drungalegt. Andrúms-
loftið var rakt og þungt. Ég kveikti
á eldspýtu, og við Ijósbjarmann sá
ég inn í kolsvartan gang. Síðan
slokknaði á eldspítunni. Ég lokaði
nú dyrunum vendilega, enda þótt
litlar líkur væru til þess, að nokk-
urn mann mundi bera þarna að
garði um þetta leyti sólarhringsins
°g það á svona afskekktum skógar-
stíg. Við bjarmann af annarri eld-
spýtu skeiddist ég inn eftir gang-
inum og komst inn í litið berbergi
bandan við hann. Þar var örlítið
bjartara, því að á þessu herbergi
var þakgluggi. I herberginu var dá-
lítill, ryðgaður ofn, og af því að
ég bjóst ekki við, að neinn mundi
verða reykjarins var, losaði ég með
hnífnum mínum fjalir úr þilinu, og
skömmu seinna hafði ég hitað mér
le á snarkandi eldi og hengt nokk-
uð af rennvotum fötunum mínum
lil þerris umliverfis ofninn. Þvi næsl
fyllti ég ofninn af spýtum, kom
stígvélunum mínum fvrir þar, sem
mestar líkur voru til, að þau þorn-
uðu hezt og lagðist síðan endilang-
ur til svefns.
Ég get ekki liafa verið húinn að
sofa lengi, því að þegar ég vaknaði,
skíðlogaði enn í ofninum. Það er
ekki liægt að sofa lengi endilangur
á hörðu fjalagólfi, því að maður
verður stirður i skrokknum og vakn-
ar livað lítið, sem maður hrevfir
sig. Eg velti mér á hina hliðina og
var í þann veginn, að sofna aftur,
þegar ég lieyrði, mér til mikillar
undrunar, fótatak frammi á gangin-
um. Nú leizt mér ekki á blikuna.
En bér varð að taka þvi, sem að
höndum bæri. Nú yrði ég sennilega
handtekinn og fluttur aftur til Wor-
cester-fangelsisins, sem ég hafði