Samtíðin - 01.04.1943, Síða 18

14
SAMTÍÐIN
sloppið úr fyrir tveim dögiim, og
þangað langaði mig satt að segja af
ýmsum ástæðum ekki aftur.
Ókunni maðurinn fór sér að engu
óðslega. Hann þokaði sér liægt og
rólega inn eftir ganginum, og hafði
eldinn sýnilega fyrir leiðarmerki.
Þegar hann kom inn í herhergið,
virtist hann ekki veita mér neina
atliygli, þar sem ég lá í hnipri úti
í horni, en gekk rakleitt að ofnin-
um og tók að orna sér á liöndun-
um. Hann var allur rennvotur, vot-
ari en ég liefði getað ímyndað mér,
að nokkur maður gæti orðið, jafn-
vel á slíkri rigningarnóttu, og föt
lians voru gömul og snjáð. Vatnið
lak úr þeim ofan á gólfið. Hann
var herhöfðaður, og strítl hárið fyr-
ir ofan gagnaugun á honum var svo
volt, að það seitluðu dropár úr því
ofan í glæðurnar.
Mér flaug undir eins í liug, að
hann væri ekki frjáls ferða sinna,
heldur væri líkt á komið með okk-
ur báðum, og að þetta væri stiga-
maður. Þess vegna ávarpaði ég hann
í kveðjuskyni, og óðara en varði,
voruni við farnir að tala saman.
Ilann kvartaði sáran undan væt-
unni og laut yfir eldinn. Tennurn-
ar glömruðu i munni Iians, og liann
var náfölur.
— Nei, sagði ég — þetta er alls
ekki slæmt ferðaveður. En mig furð-
ar á þvi, hve fáir koma hingað,
þvi þetta er allra vistlegasti skáli.
Úti hvein i visnuðum hlómum, og
illgresið hærðist í slagviðrinu.
— Sú var tíðin — anzaði hann,
— að þetta var vistlegasta húsið
liérna í sveitinni, og garðurinn
hérna var i góðri rækt. Þetta var
mjög snoturt hús. En nú vill eng-
inn húa hér, og varla nokkrir flakk-
arar fást heldur til að hafa liér
viðdvöl.
Þarna var ekkert rusl, hvorki
fatadruslur, tómar niðursuðudósir
né matarúrgangur, eins og alls stað-
ar sést, þar senr margir betlarar
koma.
— Hvernig stendur á þessu?
spurði ég.
Hann varp öndinni mæðilega, áð-
ur en hann svaraði þessari spurn-
ingu.
— Draugagangur, sagði hann, -
draugagangur. Hann, sem bjó hérna.
Það er ákaflega dapurleg saga, og
ég ætla ekki að segja yður liana.
En hún hófst á því, að liann drekkli
sér hérna niðri í myllutjörninni.
Hann var allur slýjugur og á floti,
þegar þeir drógu liann upp úr tjörn-
inni. Sumir hafa séð hann síðan á
floti í tjörninni, og einnig hefur
liann sést á ferli hjá barnaskólan-
um, þar sem hann hefur verið að
híða eftir hörnunum sínum. Hann
virðist hafa verið búinn að gleyma
því, að þau eru öll dauð líka, og
þess vegna var það nú, sem hann
drekkti sér. Sumir segja, að hann sé
á ferli liérna um kofann, rétl eins
og þegar hörnin hans lágu í hól-
unni og gátu ekki sofnað, nema þau
lieyrðu fótatakið hans fyrir utan
dyrnar lijá sér. Hann drekkti sér
niðri í myllutjörninni, það gerði
hann, og nú gengur hann aftur.
Ókunni maðurinn andvarpaði á
ný, og ég heyrði, að vatnið slattaði