Samtíðin - 01.05.1943, Blaðsíða 13

SAMTÍÐIN
y
Jón bóndi í Gullna hliöinu cftir Davíð
Stefánsson frá Fagraskógi.
því að þá fékk ég að vera með! J á,
mér fannst sjálfum ég taka átt i
þessu starfi, þó að ég gerði ekki
nema þetta, að sendast fyrir leikar-
ana og selja leikskrár. En leikararn-
ir urðu líka margir vinir mínir, og
það þótt mér mikil upphefð!
Ég varð yfir mig hrifinn af öllum
þessum sýningum —- nema einni.
Það var sýningin „Drengurinn minn“.
Eg hafði, sem drengur, séð Árna
Sveinsson, kaupmann á ísafirði,
leika aðalhlutverkið, skósmiðinn, og
ég gleymi aldrei, hve leikur hans
hafði sterk áhrif á mig. Ég grét með
honum og hló með honum, en það
gat ég aldrei með Boesen. Leikur
hans snerti mig aldrei eins og leikur
Árna.
Ég held, að mér sé óhætt að full-
yrða, að leiksýningar Boesensflokks-
ins hafi yfirleitt verið ágætar, enda
var Boesen sjálfur talinn á þehm tima
einn af betri leikurum Danmerkur.
Um þessar mundir hélt ég, að það
væri ekki nokkur vandi að vera leik-
ari. Það væri ekkert annað en að
læra lilutverkið nógu vel, þar með
væri allt fengið. Ég komst fljótt að
því, er ég fór sjálfur að fást við leik-
stax-fið, að það þarf dálítið meira.
Fólk gerir sér áreiðanlega ekki ljóst,
liversu mikið stai'f það -er að æfa
stórt leikrit, og livað það í raun og
veru er að leika. Þessi formáli er nú
orðinn nokkuð langui', en mér fannst
ég mega til að liafa liann.
Fyrsta leiki-itið, sem ég lék í, lieit-
ir „N e i“ eftir Heiberg, og meðleik-
endur minir, sem, ég man sérstak-
Friðmundur Friðar í Karlinum í kassanum
eftir Arnold og Bach.