Samtíðin - 01.05.1943, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
riða á beinunum. Þetta liefir víst
verið talsvert áberandi, því að Nikó-
lína, sem kom til mín í þessu, sagði:
„Aha!! Ertu nú að verða „nervös“
karlinn! „Nei, nei, ég bélt ekki! Ég
þorði ekki annað en bera mig karl-
mannlega.
Fyrsta innkoma mín á leiksviðið
var þannig, að ég átti að líla liægt og
gætilega inn um dyrnar, litast um i
stofunni, sem var mannlaus, og
segja: „Nú, liér er þá enginn !“, ganga
síðan inn á leiksviðið, setjast rólega
á stól við borðið og tala alllangt mál
við sjálfan mig, standa síðan npp,
ganga liægt yfir leiksviðið að ruggu-
stól, á meðan ég sagði síðustu setn-
inguna, áður en næsti leikari kom
inn. —
Ég get fullvissað þig um, að það
var síður en svo, að þessi fyrirskipun
leiksljórans héldist. Jú, ég rak haus-
inn inn um dyrnar, en óð síðan inn á
leiksviðið með þeim heljar krafti, að
ég gat ekki stöðvað mig, rak mig á
borð og stóla og rápaði fram og aftur,
eins og hundur, sem snýst um róf-
una á sér, og bunaði út úr mér í einni
lotu mestu af því, sem ég átti að
segja. Ég var svo fljótmæltur, að ég
held, að fæstir liafi skilið orð af því,
sem ég sagði. Einhver góður maður
bafði ráðlagt mér að líta aldrei fram
í sal, því að það gæti truflað mig, að
sjá allt í einu öll þessi starandi augu!
Ég gerði það heldur ekki, en ég fann
— já — ég fann, hvernig þau störðu
— þessi augu — rnörg lnmdruð augu.
Það var hræðilegt! Mér fannst ég
verða svo lítill og ræfilslegur í fína
kjólnum, lijartað barðist, og ég var
alveg þurr í munninum. Mér fannst
ég draga löfin á kjólfötunum á eftir
mér og buxurnar vera að detta niður
um mig. Þetta var óskapleg líðan!
Ég settist auðvitað aldrei á stólinn og
gleymdi öllum öðrum fyrirskipun-
um leikstjórans. Ég lield, að það sé
alveg óhætt að segja, að mér liafi
fnndizt ég vera eins og afar illa gerður
hlutur! Þegar næsti leikari kom inn
Jakob skóari í Jeppa á Fjalli eftir Holberg.