Samtíðin - 01.05.1943, Blaðsíða 18

14
SAMTÍÐIN
líf! .... Hvei' veit, live þeix- hefðu átt
eftir að vinna þjóð sinni mikið gagn,
iiefðu þeir lifað í ríki frámtíðarinnar!
Lifið er einskis virði. Það er glæp-
samlegt að lifa, þegar eina úrræðið,
sem öx-eiginn á sér, er að fleygja sér
í ána. Og ég, sem var á leiðinni í leik-
lxúsið! Ó, hve ég er tilfinningalaust
mannhrak! Hann smellti með fingr-
unum og bætti þessum oi'ðum á mið-
ann:
— Mennirnir eru mér fjandsam-
legir, og sjálfur er ég mér fjandsam-
legur. Gefið vinnukonunni minni
vekjaraklukkuna rnína. Ég skulda
henni þrjár franskar bollur. Berjizt
áfram fyrir almennum atkvæðisrétti
alþýðunnar. Pereversev.
Því næst fór hann úr yfirfrakkan-
um og treyjunni og stökk lit af
brúnni.
Fimm mínútum seinna har þarna
að lögregluþjón, sem vai1 á verði með-
fram ánni.
— Jæja, sagði hann, þegar hann sá
fötin. — Hér liefur einhver notað sér
það, að ég var livergi nærri. Sei, sei,
en sá hópur! Ég kemst í þokkalega
klípxi út af þessu!
Hann klóraði sér i linakkanum,
bölvaði ákaft, hrækti og tók miðann.
Með erfiðismunum tókst lionunx að
stauta sig fram úr því, sem á honum
stóð.
— Ilerra minn trúi', livíslaði haxxn
hugsi, — ég kemst i félega klípu út af
þessu. Það liefði nú vei'ið sök sér, þó
einn liefði drekkt sér og jafnvel tveir.
— En allur þessi hópur, og það hérna
út af brúnni minni. Eins og ekki séu
aðrar brýr lil en þessi eina i allri
borginni.
Hann klóraði sér aftur i hnakkan-
um, varð enn þá áhyggjufyllri á svip-
inn en áður og mælti:
— Beti'i er áin en þúsund áminn-
ingar.
Að svo mæltu losaði hann af sér
beltið, sem sverð lians var fest við,
fór úr kápunni og varpaði sér út af
brúnni.
FTIR ÞETTA var brúin mann-
laus stundarkorn, og allt var
kvrrt og liljótt. Þá i'eis tötralega
klæddur maður upp úr tómum hát,
sem hann hafði falið sig i.
Egorov livíslaði glaðlega, meðan
hann var að rannsaka vfirhafnirnar
og jakkana:
— Guði sé lof! En sá hvalreki! Nú
hef ég veitt vel. Miðinn hefur reynzt
heppileg beita á þessum tímum!
Hann dró jakkaræfilinn sinn út úr
fatahrúgunni, fór í liann, en lyfti
hinum á öxl sér og skundaði heim-
leiðis.
1. kerling: — Hvaða bölvuð lieng-
ilmæna hímir ná þarna við grind-
verkið?
2. kerling: — O, það er nú hún
gngsta dóttir mín.
1. kerling: — Á, jæja, heillin góð,
en lwað hún er orðin slór og efni-
leg, btessnð tátan.
— Er það satt, að hann Brand-
nr sé tortrygginn?
— Fyrr má nú vera. Þó þú segð-
ir honum, að hann væri bölvaður
beinasni, mundi hann ekki trúa þér.