Samtíðin - 01.09.1943, Blaðsíða 13

SAMTÍÐlSt

Jómfrú Guðrún Árnadóttir í Siðasla vík-
ingnum cftir Indriða Einarsson.
„brilliera“. En hér varð önnur raun-
in á. Ég átti nefnilega eftir að ganga
i gegnum allar þær raunir, seni æf-
ingar geta verið. Mér er oft meinilla
við æfingar. Enn í dag er ég feimin
að „sleppa mér“ í hlutverkið og ofl
liálf spéhrædd. Þarna var ég um-
kringd af augum, sem ætluðu alveg
að gleypa mig. „Stóru lcrakkarnir“
voru svo neyðarlega aðhlægin, og ég
var langyngst af þeim, sem höfðu
hlutverk. Kafrjóð og skjálfandi af
feimni þrælaðist ég gegnum hreins-
unareldinn, því að ef ég reyndist of
lítil og ómöguleg, varð auðvitað að
fá aðra. i
A einni æfingunnni gugnaði ég og
var send skælandi heirn. Eg hlýddi
ekki því, sem mér var sagt að gera.
Það var, þegar ég átti að nota sam-
anvafða svuntuna mína fyrir brúðu.
Ég vissi, að hörnin mundu hlæja og
treýsti mér ekki út í þá eldraun.
Þegar mamma kom heim, að æf-
ingu lokinni, kom útgrátinn, iðrandi
syndari á móti lienni og baðst fyrir-
gefningar. Ég var húin að liða miklar
sálarkvalir og skannnaðist mín fyrir
óblýðnina. Þótt lítil væri, skildi ég,
að mamma gat síður þolað óhlýðni af
dætrum sínum en öðrum; j)að skap-
aði slæmt fordæmi.
Ég fékk fyrirgefningu og leyfi til
að balda áfram, og sú, sem vafði
steinþegjandi saman svuntunni sinni
á næstu æfingu, heit á jaxlinn og
þoldi hláturinn, sem, það vakti, —
var ég'.
Frumsýningardagurinn rann upp.
Það var 1S). júní, dagurinn, sem helg-
aður var landsspítalasjóðssöfnuninni.
Ég bafði fengið hvítan, fallegan kjól
og hárspöng, setla glitrandi steinum.
En það var eins og ég gæti ekki notið
Erla í Öldum eftir Jakob Jónsson.