Samtíðin - 01.09.1943, Blaðsíða 14

10
SAMTlÐlN
Tonja í Fléttuðum reipum úr sandi eftir
Valentin Katajev.
þess, að horfa á þessa skrautlegu
stúlku í speglinum; ég' var eitthvað
svo undarleg. Skelfingin greip mig.
Ég var þó ekki að verða veik?
Ef ég yrði nú veik og dytti kannske
á gólfið, þegar ég lcæmi inn? Þá
mundu öll hörnin í salnum fara að
ldæja og alls ekki skilja, að þetta
væri ekkert hlátursefni. Hvernig átti
að sýna Ieikritið ineð veikri eða
kannske engri kóngsdóttur? Ég fékk
mér vatn að drekka. En þetta lag-
aðist ekki, því að það var eins og háls-
inn á mér væri þrengri en hann átti
að sér að vera.
Þetta var eitthvað alvarlegt, svo
að ég settist út í horn á leiksviðinu til
að hugsa málið. Var þetta virkilega
ég sjálf, eða var þetta allt saman
draumur? Ég vafði að mér brúðuna.
Hún var þó veruleiki; það fann ég.
Það var næðissamara þarna i horn-
inu en niðri i búningsherbergjunum.
Þar voru allir í óða önn að ldæða
sig. Ég var einna fyrst tilbúin. Nú
fann ég allt í einu, að ég' var ekld
veik eftir allt saman. En livað var þá
að mér? Einhver spurði mig, hvort
ég væri „nervös“. Ég skildi ekki orð-
ið, en treysti mér ekki út í samtal
til að fá skýringu, svo að ég svai’aði
neitandi.
Leikurinn liófst, og' allt gekk vel
i fyrsta þætli. I ákafanum við að
horfa á, gleymdi ég um stund öllum
mínum raunum.
Svo kom annar þáttur; þar var ég
með. Mamma stóð lxjá mér, og við
biðurn, þess, að röðin kærni að mér.
Ég var orðin eins og hálfdofin og sljó.
Svo heyi-ði ég spilað forspilið að
„Bí, bí og blaka“. Ég leit á xnömmu,
skelfingu lostin, og hún hrosti til
mín uppörvandi og gaf mér tóninn.
Viola í Þrettándakvöldi eftir Shakespeare
ásamt Geir Borg (Sebastian).