Samtíðin - 01.09.1943, Blaðsíða 20

1G
SAMTlÐlN
gáfúkona mikil og skáldmælt i bezla
lagi og hefur látið eftir sig margar
vísur, sem því miður eru nú orðnar
dreifðar og sumar týndar. Hér eru
aðeins þrjár til sýnis:
Hér er atlt í veröld valt,
vafið lygð og kafið styggð,
æru hallt og kærleikskalt
krónuð tryggð er himnabyggð.
Tryggðin syndug táldregur,
tryggð óhindruð vandmiðuð,
tryggðir bindum traust við guð,
tryggð hans myndar alfögnuð.
Synd ef mæðir hyggju heið,
hennar skæða meinið sveið,
Jesú æða hlóð á l)reið,
bölið græðir, trúðu um leið.
Tveir bræður Þorsteins, Jón og
Sveinn, drukknuðu í Húnaflóa á und-
an lionum. Húnaflói ýérður oft að
syngja líksöngva. Líklega er það
þess vegna, sem honum liggur svo
liátt rómur. Þegar Þorsteinn frétti
lát bræðra sinna, stóð hann hugsi
litla stund. Svo mælti hann þetta
fram:
Hvað kemur til þess, guð minn góður,
þú geyinir mig óupprættan enn?
Þeir, sem að yngri minnar móður,
megir, af lífi fallnir menn,
eru farnir á undan mér.
Allt verður það til dýrðar þér.
_ I
Að sumri til hefur varla sézt hér
meira brim eða sjógangur en var
þann dag, sem Þorsteinn drukknaði,
og daginn eftir. Svo mikils þótti við
þurfa, þegar þriðji Jjróðirinn frá
Hjallalandi í Vatnsdal, var sunginn
úr hlaði. Skip Þorsteins rak upp fyr-
ir norðan Steingrhnsfjörð, en árina
lians rak á land liér út í Stigavík;
þangað bar aldan hana. Herdís, dótt-
ir Þorsteins, sagði, að hann myndi
sjálfur vera í nánd við árina, en
ekki reyndist það, og var þó mikið
leitað.
Ég byrjaði þessa grein á því að
segja frá fjöllunum, sem ég lók fyrst
eftir, Ennisliöfða og Eyjahyrnu, og
æskustöðvum mínum. Frá þvi leidd-
ist sögnin til ýmissa atburða, sem
skeð liafa hér á milli þungbrýnu fjall-
anna minna, en ég bið ekki afsökun-
ar á þessu. Þetta eru svo ekki annað
en molar, sem ég tíni saman í rökkr-
inu. Það þarf ekki að fara illa á þvi,
þótt saman fari mannlýsingar og
náttúrulýsingar. Stórbrotið fólk og
stórfengleg náttúra er í góðu sam-
ræmi livað við annað. Ég liefi lýst
Ennishofða að mestu leyti og lands-
lagi kringum liann, en Eyjahyrnu á
ég eftir og geymi hana fyrst um sinn.
Niðurl. í næsta liefti.
Menn gefa yfirleitt mestan gaum
að því, hvernig nágrannar þeirra
hegða sér. Ef þeir tala um það, er
slíkt kallað kjaftæði og rógburður.
Ég vil ekki velja þessu umtali svo
ljót nöfn. Ef rétt er á haldið, er hér
um vinsamlegt umtal að ræða, orð,
sem stjórnast af vingjarnlegum til-
finningum. En nágrannakrytur bygg-
ist hins vegar venjulega á leiðinleg-
um misskilningi. — W. H. Auden.
Munið Eikarbúðina
Skólavörðustíg 10,
Rvík. Sími 1944,
Pósthólf 843.