Samtíðin - 01.11.1943, Qupperneq 9

SAMTlÐIN
7
kvæmd þess fyrirkomulags, get ég
ekki annað sagt en að þetta samband
milli skólanna hafi reynzt illa og
standi Gagnfræðaskóla Reykvikinga
beinlínis fyrir þrifum. Mér finnst því,
að það væri að bjóða reynslunni
byrginn, ef farið yrði að lmeppa
aðra skóla landsins i slíka bónda-
bevgju.
Ú ER YERIÐ að endurskoða
launamál opinberra starfsmanna
almennt, og getur það ekki verið ó-
viðkomandi þessu viðhorfi dagsius,
Iivaða afkomuskilvrði kennurum
við framhaldsskóla verða ætluð fram-
vegis. Það befur nefnilega verið dá-
lítið broslegt núna undanfarin sum-
ur, að skólapiltar á 15. og 16. ári liafa
haft drjúgum liærri mánaðartekjur
um sumarmánuðina við einhverja
erfiðisvinnu lieldur en kennarar
þeirra, margir liverjir rosknir fjöl-
skvldumenn, bafa við sín störf bvern
mánuð 'ársins að meðallali!
Það befur glatt mig að sjá piltana
bafa góða atvinnu í sumarlevfinu og
er óskandi, að það baldist sem lengst.
En er ekki eittbvað meira en lítið
bogið við það; að störf eins og kennsla
við framhaldsskóla og æðri slcóla, —
störf, sem litheimta langt og kostn-
aðarsamt undirbúningsnám og eru
þar að auki þess eðlis, að vissa sér-
liæfileika þarf til þess að geta leyst
þau vel af bendi — skuli nokkurn
líma og nokkurs staðar vera verr
launuð en abnenn erfiðisvinna, sem
að margra áliti er þá ekki heldur of-
borguð ?
G RIÐ SVO þá, sem þessar linur
lesa að taka þær ekki fyrir
annað en það, sem þær eru, ekki sem
neina túlkun almenns stéttarsjónar-
miðs, eins og fyrirsögnin gæti fljótt
á litið gefið tilefni til að ætla, lieldur
eingöngu góðlátlegar skeggræður
minar, þar sem ég liefi gert ófull-
komna tilraun til að verða við áskor-
un ritstjóra Samtíðarinnar um að
segja eitthvað frá „viðborfi dagsins“
eins og það horfir við mér persónu-
lega í mínum verkabring.
Og að endingu þetta, sem allir vita,
en aldrei virðist þó of oft sagt:
Unga kynslóðin í bænum er
Reykjavik framtíðarinnar, og allt,
sem gert er til að hlynna að mennt-
un bennar, — kennsla, skólar, skóla-
liús o. s. frv. miðar að því, að gera
viðhorf dagsins á morgun sem bjart-
ast í þessum bæ.
Fliigmaður einn gerði ótal hunda-
kúnstir i loftinu. Loks hrópaði einn
af farþegunum:
— Þér virðist ekki hafa neina
hugmgnd um, að ég hef aldrei flog-
ið áður.
— Hvað um það, svaraði flug-
maðurinn, — aldrei lxef ég heldur
flogið fyrr.
Frúin: — Eruð þér búin að fægja
látúnsmunina?
Stúlkan: — Jái, allt nema hring-
ina yðar og eyrnalokkana.
Snikkarana gæðin grunar,
þeir geta varla trúað mér,
en það lætur sig ekki
um líminguna,
láttu hana bara halda sér.