Samtíðin - 01.11.1943, Blaðsíða 11

SAMTÍÐIN
9
112. saga Samtíðarinnar
WILLIAM McFEE:
Drengurinn handan árinnar
TZYNLEGUR ATBURÐUR gerðist
þetta sumar, meðan við vorum
uppi í sveit. Yið höfðum tekið á leigu
liús, sem stóð á árbakka. Áin rann
alveg við anddyrið á liúsinu. Það
braut þar á stórum steinum, sem
mynduðu eins konar stíflu og gerðu
það að verkum, að þarna var girni-
legt að renna færi. Handan árinnar
var þétt skógarkjarr, og þar uxu
einnig tré. Ég býst við, að við höfum
leigt okkur þetta liús, af því að það
stóð við ána. Börnin liöfðu helzt
lcosið sér dvalarstað á sjávarströnd-
inni, eins og við höfðum alltaf liaft
að undanförnu, en þau gátu ekki
iiaft neitt á móti því að dveljst á ár-
bakka. Það var góð tilbreyting frá
borgarlífinu að sitja í anddyrinu og
lilusla á árniðinn.
Kvöld eitt snemma morguns sá-
um við allt í einu, hvar lítill dreng-
ur stóð á hinum árbakkanum. Við
höfðum ekki séð neitt til ferða hans
áður. Nú stóð hann þarna óvænt,
horfði á okkur yfir ána og studdi
fingri á varir sér. Konan min veif-
aði til hans, og eitt barnanna heils-
aði honum, en liann anzaði því
engu. Hann slóð þarna aðeins fremst
á árbakkanum, með bera fótleggi á
að gizka tíu vetra gamall. Hann var
í þykkum, grænleitum stuttbuxum
og blárri skyrtu, sem var rifin. Gló-
bjart hár hans hafði lýstst af völd-
um sólarinnar. Rétt fyrir aftan liann
stóð stór liundur. En allt í einu var
drengurinn liorfinn. Ekkert okkar
hafði séð, hvað af honum varð.
Hann bara hvarf.
— Ætli hann eigi ekki heima i
stóra húsinu, sem við sjáum þarna
á milli trjánna? sagði konan m.ín.
Mér er sagt, að fólkið þar eigi hér
land að ánni.
— Ég lief nú heyrt meira en það,
varð mér að orði. — Ég' lief lieyrl
drylckjulæti þaðan á nóttunni. Mað-
urinn, sem á þetta land, sagði mér,
að fólkið í húsinu þarna, ætti sund-
laug, sem það vildi leigja i .sumar,
en liún var of dýr fyri.r olvíýni'. Hús-
ið þess er allt uppljómað'a ^óttunni,
og það heyrist meira að segja liljóð-
færasláttur þaðan. ,
— Hvað gengur á fyiáí. liér ? sagði
kona mín, alvarleg .á. svj.pinn, þegar
-il i Oía
einn af drengjunum; fór. að hlæja.
— Það er alltaf fulj^ aþ.g^s^iipi li.ja
því. Maður heyrir bilana feíft það-
an seint á kvöldin. inni
— Ég mundi nú segj,a snemma,
skaut ég fram í — ^mUmQrgun var
klukkan nú orðin fjögurj. þggar ég
heyrði brak pg bregtj,, Pg„um morg-
uninn, þegar ég fór.þgr./framlijá til
þess að ná í, lestinæ.^pnjtji^ifl.þkkan
kort yfir 9, ^cé'4^ð/,^liggj.jj,j^hús-
inu þess v^ar n}qfeotj§.ign?.lb
— Ilm! sagði konan mín. — Én