Samtíðin - 01.11.1943, Side 12

10
SAMTÍÐIN
þetta getur nú samt hafa verið sak-
laust svall, bætti hún við.
JpAÐ VAR um það bil viku seinna,
að við sáum hann aftur. Þarna
stóð hann, nákvæmlega á sama stað
og áður, þar sem áin streymdi yfir
stórgrýtið. Þetta var sannarlega fall-
egur drengur. Börnin okkar liöfðu
gengið út með á og liaft með sér
nesti, svo að allt var kyrrt og liljótt
heima fyrir. Stóri hundurinn, —
sem mér virtist vera af svo kölluðu
Dalmatíukyni — stóð við hlið hans.
Það var tekið að rökkva, og við vor-
um að hugsa um að fara að hypja
okkur inn til þess að forðast mýflug-
urnar, en við dokuðum við. Eftir
drykklanga stund kallaði ég •—-
Komdu sæll! Og mjög veik, en ynd-
isleg barnshárödd svaraði: —
Komdu nú sæll!
Ég sagði: — Hvað segir þú til ?
o. s. frv.
—- Allt það bezta, þakka þér fyrir,
sagði hann.
Svo laut hanu niður að stóra hund-
inum og strauk honum um liálsinn.
Ég sagði, að við mundum liafa gam-
an af því, að liann heimsækti okkur.
— Hver veit, nema ég geri það,
svaraði hann með þessari yndislegu,
fjarrænu rödd. Þá snéri ég mér að
konu minni til þess að segja eitthvað
við hana, og hún leit til mín. Aðeins
eitt andartak, en í sömu svipan var
hann horfinn.
f nokkra daga var ákafur hiti og
þurrkur, svo að það fjaraði i ánni,
og steinarnir koniu upp úr vatninu
og þornuðu. Þá var það, að við sáum
lilla drenginn aftur. Við höfðum
verið farin að þrátta um hann. Ivon-
an mín sagði: — Ég vildi, að við gæt-
um gengið úr skugga um, hvernig á
þessu stendur. Ég vissi fullvel, við
livað hún átti, en vildi fyrir engan
mun fara að ala á hjátrú hennar.
— Ekki heldurðu þó, að við sjáum
ofsjónir, hæði tvö? sagði ég við hana.
Og þá sagði hún: — Jæja . . . . i sér-
stökum tón, sem ég skildi vel.
En núna sáum við hann. Ég ó við
það, að við sáum hann hlátt áfram
birtast. Hann ýtti laufinu frá sér, og
þarna stóð hann ásamt hundinum
sínum.
— Sæll, sagði ég, — ætlarðu ekki
að koma til okkar yfir ána?
Konan mín kallaði: — Hann er að
koma! Hún sagði þetta, eins og hún
hefði liingað til ekki trúað því, að
liann væri til.
Litlu, beru, brúnu fæturnir lians
stikluðu léttilega og hljóðlaust stein
af steini, og stóri hundurinn elti liann
einnig hljóðlaust. Þeir kornu alla leið
að tröppunum upp að anddyrinu hjá
okkur og námu þar staðar. Hann var
að því, er mér virtist, ljómandi fall-
egt barn. Konan mín liafði eitthvað
orð á því, að sér virtist hann vera
eins og lítill engill.
— Áttu engan leikfélaga nema
hundinn þann arna? spurði ég.
Ilann hristi höfuðið. — Ekki
núna, ekki framar, sagði hann, eða
það lieyrðist mér liann segja. Kon-
an mín stendur á því fastara en fót-
unum, að hann liafi svarað einhverju
öðru, en hún fæst ekki til að segja,
hvað það hafi verið. Ég spurði,
hvernig fólkinu hans liði, svona til
þess að fá liann til að segja eitthvað.