Samtíðin - 01.11.1943, Síða 13

SAMTtÐIN
11
— Því líður nú ekki vel“, sagði
hann. Konan mín fullyrðir, að hann
liafi sagt „öllu vel“, og ég skal kann-
ast við, að það þótti mér nú senni-
legra. En hitt reyndist hó réttara.
Ég var of hirðulaus til þess, að mér
hugkvæmdist að inna hann frekara
eftir þessu. Nú labbaði hann af stað
frá okkur. Ég hað hann að staldra
við stundarkorn og sagði, að hörnin
mundu bráðum, koma með rjóma-
is.
— Nú verð ég að fara, sagði liann.
— Ég má ekki vera hér lengur. Ver-
ið þið sæl. Andartak horfði hann á
okkur með miklum alvörusvip.
Ég ætlaði að fara að malda eitthvað
í móinn, en þá liafði hann trítlað
hljóðlega niður tröppurnar og stildað
á þurrum steinunum yfir ána. Ég er
ekki viss um, að ég liafi séð hundinn
fara. En örstuttu seinna heyrðum við
harnsgrát og lágt gelt í liundi innan
úr skóginum.
Á laugardögum var unglingspilt-
ur vanur að koma við hjá okkur.
Hann var á lijóli og hafði meðferðis
körfu með sætabrauði í. Við vorum
vön að kaupa af honum eina tylft af
kökum handa börnunum. Það vildi
svo til, að ég var að dytta að eldhús-
dyrunum, þegar hann bar að garði
í þetta skipti, og ég hafði orð á því,
að ég byggist við, að hann mundi
selja fólkinu í stóra húsinu út með
veginum nokkrar kökur. Hann hristi
höfuðið og sagði, að nú væru þar
engin börn framar. Við hjónin litum
bæði á liann.
-—- Þar var einu sinni drengur.
Hann var vanur að koma á móti mér
út að liliðinu og gefa mér aura. Það
var alltaf stór hundur með honum,
en þeir dóu báðir af slysförum.
Við störðum á hann — gersamlega
orðlaus.
— Fólkið var að koma heim seint
um kvöldið, hélt liann áfram, — og
ég býst við, að það hafi verið undir
áhrifum vins. Bílnum livolfdi, og það
var allt flutt á spítala í sjúkrabifreið.
Drengurinn og hundurinn biðu bana.
Það er um það hil eill ár, síðan þetta
slys vildi til. Vinnumaður lijónanna
segist lialda, að þau drekki til þess að
reyna að gleyma þessu. Jæja, ekki
dugar mér nú þetta, ég verð að halda
áfram. En það er ekkert barn hjá
þeim núna ... . “
Fjörefni
MAÐUR sá, er fyrstur manna fann
fjörefnin, sem mikið er rætt
og ritað um i heiminum, lét s. 1. vor
af kennarastarfi sínu við Camhridge-
liáskóla, 82 ára að aldri. Hann er
enn við beztu heilsu og hefur megn-
að að leysa öll störf sín af hendi til
þessa dags, sem ungur væri. Ástæð-
an fyrir því er þessi, að sjálfs lians
sögn: Hann hefur að staðaldri neytt
fjörefna.
Þeir, sem nota
sájpima.
einu sinni, nota hana aftur.
=- Hjálpið oss til þess að útvega Sam-
tíðinni marga nýja kaupendur.