Samtíðin - 01.11.1943, Side 18

16
SAMTÍÐIN
munu vera gagnólíkir þeim höfund-
um, sem vinir vorir liafa valið sér.
Það er eins um bókmenntirnar og
ástina, að oss furðar á smekk ann-
arra manna i þeim, efnum. Vér skul-
um lialda fast við það, sem oss
lientar bezt. Um það vitum vér l)e'zt
sjálfir. . . .
Listin að njóta livíldar er nátengd
listinni að vinna. Maður, sem er
þreyttur og jiarfnast mjög bvíldar,
getur ekki innt af bendi starf, svo
að ve'l fari. Vér þekkjum öll þessa
hæðilegu morgna eftir andvöku-
nætur, þegar heilinn neitar að starfa.
Þegar svo ber undir, mundi vera til-
gangslaust að reyna að beita megin-
regbnn listarinnar að vinna. Þær
meginreglur gera kröfur til þess, að
sál og líkami séu bress. Maðurinn
getur ekki lifað án þe'ss, að störf og
bvíld skiptist á. . . . Ég bef séð með-
limi frakknesku ríkisstjórnarinnar
svo úttaugaða, að þeir gátu ekki
iialdið augunum opnum, og saml
urðu þeir að taka ákvarðanir, sem
réðu úrslitum um friðinni í Evrópu.
Þegar svo be'r undir, verður bvíldin
að knýjandi skyldu.
Þegar þreyta stafar af líkamlegri
árevnslu, er ekki mikill vandi að
hvíla sig. Maður fleygir sér upp i
rúm og steinsofnar. En ef þre'ytau
stafar af andlegu erfiði, kann oss að
vera ókleift að festa svefn, enda þólt
vér höfum bans fulla þörf.. . Til þess
að menn sofni, verða þeir að trúa
þvi, að þeir geti sofnað. Svefnmeð-
ul, tékin i nógu smáum skömmtum,
geta reynzt ágætlega þessu til við-
bótar. Menn ve'rða að liggja þannig,
að sem bezt fari um þá, í algerðu
myrkri og við jafnan, en ekki o.
mikinn liita. Allri umbugsun líðandi
stundar ber að vísa á bug, því að
lnin veldur andvöku. Gott er a’ð
hvarfla huganum til bernsku-
æskuáranna, e'r orsakirnar «ð
ábyggjum vorum böfðu enn ekki
náð að festa rætur. Hugsið um löngu
liðna atburði og reynið með augun
aftur að leiða yður þá fvrir bug-
skotssjónir. Smám saman munuð
þér þokast inn í friðsælan heim, þa>’
sem yður mun unnt að festa svefn.
Önnur aðferð, gagnólik þessari, o.g
oft mjög beppileg, er að virða and-
vökuna að vettugi, bugsa sér hana
sem aðvífandi bapp, taka sér boK
eða eitthvert verk í bönd og skevta
ekki um tímann, lieldur bíða róleg-
ur, þár til maður sofnar vegna lík-
amlegrar þreytu....
„Starfið forðar oss frá leiðindunn
löstum og fátækt“. Það er allra meina
bót. „Guð blessi starfið“, var ensk>
yfirforinginn minn í heimsstyrjöld-
inni frá 1914 vanur að segja við m>g'
og það er sú bæn (ég tala hér af
reynslu), sem ég lilýddi alltaf a.
Fögiiuður sálarinnar er fólginn í þvl
að slarfa“, sagði Sbelley. Starf, sem
unnið er af beilum bug, gerir mann-
inn heilstefyptari. Iðjuleysi vekur bjt
honum tilgangslausa iðrun, liættu-
lega draumóra, öfund og hatur.
Fyrsta boðorð listarinnar að stjórna,
er að kappkosta að fá þjóðinni nóg
að starfa. Það er ókleift að stjórna
þjóð, sem leiðist, en sú þjóð, sem
er önnum kafin við störf, er bún ábt-
ur nytsöm, og kappkostar að efla
framtakssemi sína, liefur böndlað
gæfuna. Framh.