Samtíðin - 01.12.1943, Blaðsíða 10

Ö
SAMTlÐiN
herrar þurfa nú að fást við, er orð-
inn svo mikill, að oft er nauðsynlegt
að senda sérfræðinga eða nefndir
þeim til aðstoðar, eða til þess að fjalla
um sérstaka málaflokka. Þetta rýrir
á engan hátt gildi þeirra starfa, sem
sendisveitirnar vinna, og Jiefur þetta
tíðkazt lengi uni sum mál, svo sem
ýmis mál, er varða flókin viðskipti
og verkfræði, t. d. póst- og símamál
og heilbrigðismál. Stundum koma ut-
anríkisráðherrarnir sjálfir saman,
eins og t. d. á Miinehenráðstefnunni
1938 og nú siðast á þríveldaráðslefn-
unni í Moskva.
Það yrði langt mál að lelja upp
einstök viðfangsefni scndiherra. Ég
hefi sagl hér stultlega frá starfssviði
þeirra í lieild og lielztu almennu
sjónarmiðum. Um störf min sérstak-
lega, sem danskur sendiherra hér á
landi, skal ég ekki fjölyrða. Ég hefi
auðvitað liaft hér margs konar slörl'-
um að gegna fyrir landa mína, er
hér dveljast, og meðal þeirra. Ég
liefi að sjálfsögðu oft liaft lækifæri
til þess að skýra fyrir íslenzkum
stjórnarvöldum, eða i erindum og
hlaðagreinum fyrir alþjóð, ýmis
dönsk mál og sjónarmið Dana, m. a.
oft nú eftir liernámið. Ég hefi einn-
ig reynt eftir megni að kynnast land-
inu hér á mörgum ferðalögum um
hyggðir og óbyggðir og viljað kynn-
ast tungu og bókmenntum. Eg hefi
hafl mikla ánægju af þessum kynn-
um mínum við land og þjóð, og' mér
hefur verið gleðiefni að því að finna
aukinn skilning manna hér á ýms-
um málum Dana og sívaxandi samúð
í garð þeirra.
GÍSLI H. ERLENDSSON :
Minning
Er fellur húm úr fjarskans æð
og felur dagsins eld,
er Ijómar yfir stund og stað
hið stjörnubjarta kveld,
úr borgarreyk ég beini ferð
unt bjartra fanna slóð
og vermi hverja kalda kennd
við kærra minja glóð.
Ég- hugsa um þig, er hjúpar fold
hið hreina mjallarlín.
f mynd þess alls, sem mér er kært,
skín, móðir, ástin þín. —
Og hugsun mín skal helgast öll
af himindjúpsins þrótt,
svo allt, sem ég get eignað þér
verði’ eins og heiðrík nótt.
Á hclgri stund ég hljóður krýp
við hálofts friðarbrunn,
og stjörnblys, sem stíga fram
af stilltri geimsins unn,
ég sé um himinsala hvolf
með svifljós blá og græn. —
A mildri nótt við mánans lind
ég mæti þinni bæn.
Ég veit, þó dvíni dagsins glys,
þó djúpin verði svört,
í megindýrð um mína sál
skín móðurástin björt.
Þó hverfi allt, sem hjartað snart
og hljóðni’ í tímans gný,
hún lýsir yfir dauðans djúp
sem dögun, björt og hlý.
Svo glæst er nú mín gleði sem
hið gliti ofna hjarn.
Og um mig geimsins vængur vefst
sem vöggulín um barn.
Mér birtist sérhvert fannafræ
svo frítt sem vaxin björk.
Það lykur eilífð himinheið
um hugans endimörk.