Samtíðin - 01.12.1943, Blaðsíða 11

SAMTIÐIN
/
ÆVAR R. KVARAN:
FRÁ LEIKSVIÐINU 6 |
Þegar ég lék fyrsta hlutverk mitt
Herra ritstjóri,
EGAR TEIÍ-
IÐ er tiUit tii
þess, hve skammt
er liðið, síðan ég
fór að fást við
leiklist, virðist
það ekki eiga að
vera miklum
vandkvæðum
bundið fyrir mig,
að rifja upp eitthvað af endurminn-
ingum mínum, frá því að ég kom
fram í fyrsta sinn sem leikari. Mér
er þess vegna ljúft að gera tilraun
lil þess að verða við bón þinni. -—
Mér finnst ég eiga um tvær leiðir
að velja til að svara spurningu þinni.
Annaðlivort að lýsa því, er ég í fyrsta
sinni sté á leiksvið í skólaleik í
Menntaskólanum, eða þegar ég lék
fyrsta lilutverk mitt lijá Leikfélaginu.
Þar eð ég í síðara tilfellinu kom í
fyrsta sinn fram sem raunverulegt
leikaraefni, valdi ég að lýsa því, í
þeirri trú, að þú myndir sjálfur liafa
kosið það heldur.
AÐ VAR veturinn 1939 í hlut-
verki Storms aðstoðarprests í
„Skírn, sem segir sex“, eftir Oscar
Braaten. Þetta var stórl hlutverk,
erfitt og vanþakklátt, en umfrarn allt
verðugl verkefni til að spreyta sig
á. Leik'stjórinn, Indriði Waage, sagði
mér, að hann hefði upphaflega ætl-
að sér að leika hlutverkið sjálfur, og
varð það ekki til að draga úr kvíða
mínum. Þótti mörgum þetta furðu-
lega djarft tiltæki, að setja byrjanda
i svo stórt og vandasamt hlutverk,
og ekki skal því neitað, að ég var einn
þeirra sjálfur. — Er mér úr þessum
leik sérstaklega minnisstæður Brynj-
ólfur Jóhanneson i hlutverki Even-
sens kirkjuþjóns, sem í leikritinu var
eftirlætisgoð höfundarins og túlkaði
samúð hans með breyzkleika og smá-
syndum verksmiðj uverkalýðsins.
Var það aðalverkefni Evensens
gamla, að rífa niður hleypidóma og
hókslafstrú aðstoðarprestsins með
brandararegni sínu. Brynjólfur var
svo sprenghlægilegur í þessum karli,
að ég svitnaði á æfingunum af á-
reynslunni við að halda niðri í mér
hlátrinum.
Svo kom frumsýningin. Ég var
hræðilega taugaóstyrkur. Lýsti það
sér einkum í þrálátum geispum, sem
ásóttu mig án afláts. Ég hélt, að kjálk-
arnir ætluðu úr liði! Þennan tauga-
óstyrk hefi ég aldrei losnað við, og
hef ég orðið var við, að flestir eldri
leikarar okkar eiga lika við sama
IjöI að stríða, þótt ekki lýsi það sér
hjá þeim öllum á þennan hátt.
Það er í rauninni mjög erfitt að
rifja upp fyrir sér tilfinningar sínar
á stundum eins og þessum, því að
það er eins og allt sé gleymt og um
garð gengið, áður en maður veit af.
Ævar U. Kvaran